Bali 1.2_Gevonden!

Dé vraag_Allereerst zal ik jullie alvast het antwoord geven op de veelgestelde vraag: “El, hoe gaat het? Ben je al een beetje gewend?” 

Antwoord: JAZEKER!

Elke dag verwonder en bewonder ik meer en meer. Hoe praktisch en nuchter ik ook kan zijn besef ik me steeds beter dat het plekje waar ik nu ben, hetgeen wat ik doe, het leven waarin ik nu deelneem, best bijzonder is. 

Het plaatsje Pohsanten ligt in het westen van Bali. Heel sporadisch komt hier een toerist langs. Meestal per ongeluk of omdat het toevallig op de route ligt van bijvoorbeeld Kuta naar Gilimanuk vanwaar de toerist de boot kan nemen naar het eiland Java. 

Authentiek Bali_Bali is verdeeld in verschillende regio’s,  waarvan West Bali het grootst en het minst populair is. 

Ik begrijp het wel. Hoewel een tour door west Bali ook wel de moeite waard is. Voor mij maakt het op dit moment niet uit. Het versterkt alleen maar mijn gevoel dat ik leef in authentiek Bali. 

Westerse invloeden kom je haast niet tegen. Alles staat in het Indonesisch beschreven. Niets geen Engels op verpakkingen, reclame uitingen, op bewegwijzering etc.. . Naast Bahasa Indonesisch en Balinees is Engels de derde taal die geleerd wordt op Bali. 

Je kan wel nagaan dat Engels in deze, toerist-arme regio, amper gesproken wordt. Elk eiland heeft zijn eigen taal. Zo heb ik mij vanmorgen (10-10-17) door de schoolhoofd laten vertellen. 

— Over onderwijs en Engelse les vertel ik je meer in een nieuwe blog Bali_week 2.—

De kids in het tehuis zijn gewend aan westerlingen en hun gedragingen. Buiten het huis (Panti) zijn wij Westerlingen bijzonder, spannend en interessant.

Leuk allemaal, maar hoe kom je aan die wijsheid?_Eerste week stond strak van nieuwe indrukken en onzekerheden. Oi, elke ‘to do’ op de list keek ik nieuwsgierig naar uit. Vele vragen spookten door m’n hoofd. Hoe gaat het allemaal in z’n werk? Hoe verlopen de dagen? Wat wordt er van mij verwacht? Wat is de rolverdeling? Wanneer moet je iets doen, wanneer mag je wat doen? Help... activiteiten, wat dan? Hoe dan? Engelse les geven? Who? Me! Moet ik nu leren schaken? Hoge bedragen zie ik op de valuta staan. Wat is de wisselkoers? Wat geef je wanneer en waaraan uit? Moet ik cadeautjes en snoep kopen? Kan ik alle namen wel onthouden van de kinderen? Oh, als ik de taal maar een beetje ga leren! Wat is normaal? Pas ik hier wel? Was dit nu wel zo’n goed idee? Bestaat er zoiets als de ideale vrijwilliger? Voldoe ik aan die criteria? Ga zo maar door. (Had ik al verteld dat ik soms moe van mezelf word?)

En dan heb ik het nog niet eens over de onzekerheden die boven komen drijven bij het lezen van het vrijwilligerslogboek. Waarin een scala aan geniale ideeën afgewisseld worden met toffe activiteiten en ervaringen van voorgangers. Ook staat er geschreven wat ze aangeschaft hebben voor het huis en de kinderen, maar ook hoe erg ze genoten hebben van hun tijd hier en het samenzijn met de kids in ‘Panti Asuhan’.

Helen, mijn ex collega vrijwilliger, heeft 3 fietsen, 1 scooter en nog een aantal dingen gekocht en heeft een tripje met alle kids naar Lovina bekostigd. Dit heeft ze kunnen doen met sponsorgeld. Ze had in Nederland een actie op touw gezet en de belofte gedaan om het bedrag te verdubbelen. Goed idee! Ze heeft € 600,- bij moeten leggen! 😱

— Het weeshuis is niet zelfvoorzienend. Alle kosten worden betaald vanuit een stichting. Stichting Giri Asih. De gelden komen van sponsoren, giften en vrijwillige bijdragen. De kinderen die hier opgroeien krijgen scholing en ook de kans om door te studeren. Dat kan alleen in in de grote steden, daarvoor moeten ze verhuizen. Dit is kostbaar en wordt ook door de stichting betaald. —

Natuurlijk wil ik ook veel spullen geven, maar heel vermogend ben ik ook niet. Ik BEN er en daar ben ik zeker van! Dit is het antwoord op al m’n spokende vragen en onzekerheden. Het geeft rust en ruimte om toe te laten en te genieten. 

Anyhoe_De eerste week zit er op en ik heb nu al onvergetelijke ervaringen en indrukken opgedaan. Elke dag is uniek.

Dinsdag 3-10-17_Het eerste ritje op de scooter naar het centrum, alwaar ik mijn eerste grote aankoop gedaan heb: een helm! In shock van het hoge bedrag Rp 172.000,-  dat niet meer is dan € 11,-.

Het verkeer lijkt en is chaotisch, maar als je eraan deelneemt ga je er snel in mee. Hier was ik als eerste aan gewend✔️. 

Dinsdagmiddag zijn we met een grote groep kids op scooters naar Bunut Belong gereden. Een bijzondere boom, want er groeit een weg onderdoor. Oh nee andersom.. Nou ja het is een prachtig Kodak moment! Na een hapje/ drankje zijn we naar huis gereden.Helaas kregen we bericht van Femke dat langs de weg stond, haar scooter had het begeven. 

Deze situatie gaf een kijkje hoe het hier gaat. De scooter scheen een paar dagen eerder gerepareerd te zijn en deed het nu slechter niet! De hulp die kant op kwam heel traag op gang. 3 uur later was iedereen weer veilig thuis en de scooter bij de garage! 

‘s Avonds hebben Stijn en ik ons officieel voorgesteld aan de kinderen. Stelde weinig voor net als de lauwe reactie van de kids. 

Woensdag 3-10-17_hebben Helen, Fabienne, Femke, John, Stijn en ik (vrijwilligers) een tour gedaan over west Bali met ‘Blondi’ als tour guide. 

—Blondi heet eigenlijk Dens, misschien heb je al een like van hem gezien op Facebook 🤣! —

We hebben onderstaande bezienswaardigheden bezocht:

- Pura Rambut Siwi, tempel aan zee. Volgens veel reisgidsen de mooiste tempel van Bali. 
- ‘Bugis’ in de haven van Negara, dit zijn kleurrijke vissersboten met hoog zit/ lig gedeelte voor kapitein. Ze varen ‘s ochtends vroeg uit om de volgende ochtend pas weer terug te keren met hij vangst.
- Bendungang Benel, een dam om bergwater veilig naar de zee te begeleiden..
- Labulan Lalang, kustplaats vanwaar je een boat trip kan maken naar het onbewoonde eiland “Menjangan”. Het schijnt een paradijs te zijn voor snorkel liefhebbers. Zo ook de flora, fauna boven water. 
- Pura Agung Putaki, is de apentempel. Onderweg waren al veel apen aan weerszijde van de weg te zien en bij de tempel zwermde het ervan. Er waren veel Balinezen die offers kwamen brengen. Vandaag is een speciale dag, vanwege de stand van de maan. Morgen is hij vol. Onderweg zijn we veel ceremonies tegengekomen. straten zijn versierd met bamboe en offerplaatsen zijn voorzien van gele, witte en zwart/wit geblokte doeken.

Het was een mooie tour. 

Aan het landschap en straatbeeld begin ik te wennen. Aan het werk nog niet. 

—dagboek: Het is geen werk te noemen. Je wordt gewoon verwacht. Kids zijn super zelfstandig en komen zelf aandacht of hulp bij hun huiswerk vragen. Er staan wel vaste lessen op de planning, alleen is het voor niemand verplicht. De meisjes maken zich er vaak vanaf met hormonale smoesjes, jongens drukken hun snor! Voor vanavond staat Engelse les op het program. Het zou mij benieuwen!—

‘S avonds was het tijd voor Engelse les. Ik ga het stokje van Helen overnemen, dus ik sloot me bij haar groep aan. De opkomst viel niet tegen. We deden een rollenspel tussen een gast & ober van een restaurant. Het ging wel aardig. Kinderen zijn verlegen om Engels te spreken, bang om fouten te maken. Best wel herkenbaar😉! Memory met Engelse woorden en dezelfde woorden in het Indonesisch ging beter. Ze houden van spelletjes! 

Donderdag 5-10-17_geen bijzondere dag. De geplande zwemles voor vandaag viel in het (regen)water. Kletsen, lezen, schrijven en potjes Uno. Meer was het niet. 

‘S avonds was het afscheid voor Helen, Fabienne en Femke gepland. Alleen Helen vertrok de dag erna. Femke is vanmorgen vertrokken en Fab gaat overmorgen. Voor hun best gek en jammer. Hoe dan ook het was mooi en lief. 

... Meine gutte, voel ik nu al vochtige ogen? 

Vrijdag 6-10-17_ in de ochtend ben ik gaan wandelen om de omgeving een beetje te leren kennen. Het straatbeeld is bijzonder en kleurrijk met vele offerplekken voor de huizen. Huizen die omheind zijn met grote muren, in de tuinen staan tempels die dienen voor de familie.

Er lopen honden over straat. De meesten staren je strak en dreigend aan. Zodra ze me gaan achtervolgen vind ik het niet leuk meer en keer huiswaarts. 

Okta (16jr) had gevraagd of ik jogging leuk vind. Jazeker! Aan beweging kom ik hier echt tekort, dus ik was erg blij met de vraag. Samen met Fab zijn we naar een sportveld in de buurt gegaan. Bij elk rondje werden we door steeds meer kinderen uit de buurt gevolgd. Na 4 rondjes was het gedaan. Okta was moe. Maar als wij hadden gezegd dat we door wilden gaan, dan had ze uit beleefdheid geen nee gezegd. 

Na afloop trakteerde Fab op wat drinken bij het plaatselijke stalletje. We gingen even zitten en al snel zwermden alle kinderen om ons heen. Ze waren er allemaal het bijdehandje, de verbaasde en de stille! Ik vind ze allemaal leuk en knap😍!

20:00 tijd voor Engelse les. Natuurlijk had ik wat voorbereid en natuurlijk vond ik het spannend. Mijn groepje bestond uit Mudi, Nita, Rikki en Jois. Vorige keer rollenspel en memory. Voor vanavond had ik stencils met dialoof tussen hotelgast en receptie. Per twee liet ik ze een stukje lezen en vroeg daarna of ze konden uitleggen wat ze hebben gelezen. Wederom lastig, maar het ging. Na 45 min was het “finish”, behalve voor Jois. IJverig bleef hij naast mij zitten en bladerde elke bladzijde van het boekje om en las de Engelse woorden voor. 

Zaterdag 7-10-17_Hebbes_Na het ontbijt ontstond er een spontane vergadering met collega vrijwilligers  we maakte globaal een activiteiten planning voor komende week.

Na de lunch zijn Fab en ik met de broertjes Jois (11jr) en Bryan (9jr) naar de plaats Perancak gereden. Daar staat het huis van Theo en Gert. Zij zijn oprichters en mede eigenaren van de stichting Giri Asih. 

Het huis (landgoed) is als een verlengstuk van het weeshuis. Kinderen en vrijwilligers zijn hier altijd welkom. Er zijn watertanks, gevulde koelkasten, fruit, brood en snoep. Vanaf zaterdag middag tot zondagavond hebben de kids weekend en komen hier graag om te hangen, te zwemmen, tv te kijken en te spelen op de tablets. 

 Jois koos voor de tablet op de bank. Bryan lag direct in het water,Hij is echt  een waterrat en enorm gedreven om te kunnen zwemmen van de ene naar de andere kant. Onderwater! Dat doen ze allemaal.. hoofd boven water snappen ze niets van en vinden ze eng. Logisch.... 🤔

Veel kids hebben hier een drive en focus, weliswaar met een spanningsboog van een tuinhekje. 

—dagboek: Jois maakte de eerste dagen dat ik hier was vreemde hand gebaren. Hoewel ik er een beetje van schrok, bleef ik hem ongeïnteresseerd doch vriendelijk aankijken. Hij was mij aan het aftastten en ik liet hem Gaan. Het gebaar werd een high five en een lach. Ik heb bewondering voor dit jochie van het eiland Sumba. Hij woont al een paar jaar in het Panti. Sinds afgelopen juni is zijn broertje Bryan hier ook komen wonen. Het schijnt dat Jois daar moeite mee had. Je kan wel zien waarom. Hij neemt de verantwoording over zijn broertje volledig op zich. Het is lief, aandoenlijk en schrijnend. Hun vader zit in de bak, moeder kan het niet aan. Op Bali worden ze weleens gepest omdat ze van een ander eiland komen. De kids in het Panti izijnhun familie geworden. De jongens zijn ijverig, gewiekst en gefocust. Dat merkte ik bij Jois met Engelse les en Bryan tijdens zwemles. Ook met schaken, Ping-pongen, yahtzee en kaarten geven zich zelf niet snel verloren. Ze willen leren, ze willen overleven. Ze doen me denken aan het boek The kite runner. Het is maar goed om niet van alle kids hun achtergrond te weten. Het zou veel te veel je emotie en oordeel beïnvloeden.-

We moeten op tijd terug want om 17:00 uur begint de corvee.Met Jois achterop rij ik op de gare scooter naar huis. WAUW de route langs rijstvelden, het kleurrijke straatbeeld, de offerplekken, palmbomen, de geur van wierook en het besef dat ik hier ben, midden in het het leven van hier. Jahoor, ik geloof dat ik ‘m gevonden heb. M’n draai! #geluksmomentje ✔️

Nu ik hier bijna een week heb meegemaakt, snap ik meer hoe de lijnen lopen, heb ik meer antwoorden dan vragen, heb ik meer rust en zelfvertrouwen. 

Thuis aangekomen schoven we in het buitenhuis aan om naar de Balinese dansles te kijken van Nila, Asri, Okta, Ayu en Ninda.  De lerares telt af en doet het voor. De stand en de subtiele bewegingen van de vingers, de mimiek in het gezicht, ze fascineren me zo dat ik de hysterie van de muziek bijna niet meer in de gaten heb. Na de les bedankten we de lerares. Én zoals ik ben vertel ik (te) enthousiast dat ik ervan genoten heb, ondertussen probeer ik met mijn handen de stand van de vingers na te doen. Enfin, voor ik het wist stond ik erbij als een soort gans in plié die naar de wc moet! Mijn lijf werd in positie geduwd, billen en armen naar achter, ellebogen worden de lucht in getikt, vingers verder naar achter getrokken, nek stil houden en met mijn ogen moest ik haar handen volgen. 

Het kon me niet schelen, hoe het eruit zag. Lesje Balinees dansen is een feit! ✔️

De avond viel met Uno en Yahtzee. 

Zondag 8–10-17_Mees jarig!

De dag die zo actief begon...

7:15 uur stonden Stijn, John, Fab, Okta, Ani en ik op het sportveld om te gaan joggen. De meiden waren er na 3 rondjes klaar mee, toch hebben we hebben ze tot 4 kunnen bewegen. Stijn en ik renden er in eigen tempo nog een paar bij. Bij het stalletje trakteerde ik op wat te drinken. We werden vrolijk onthaald. Met de fooi die ik gaf mochten de kids iets lekkers uitzoeken. 

Vandaag had ik één belangrijk agenda punt: WIFI spot om te kunnen Facetimen met de jarige Mees. (Mijn neef is gewoon 15!!!)

Bij Hardy’s zou het moeten lukken... tot grote ergernis gaf hij wel WiFi signaal aan, maar kwam de verbinding niet tot stand. We moesten terug naar huis, want het begon weer met regenen. 

__ Het is regenseizoen, dat houdt in dat het vanaf een uur of 16 dichttrekt en kan gaan onweren en regenen (hard). Meestal houdt het in de avond op en begint de nieuwe dag weer met een stralend zonnetje.—

Het zat me dwars, ik baalde er echt van. Het was zo leuk geweest. Ik liet het niet los dus probeerde thuis met m’n matige 3G bereik Whatsapp video bellen. Joehoeoeoeoe het lukt! Het was leuk om hem en familie te zien. Hierna heb ik natuurlijk ook Steef even gebeld.Trots en blij heb ik ze verteld dat het goed met me gaat! 

Week 1 ✔️

Liefs xx Ellen