Vietnam_week 10.1_Good morning Vietnam!

02/12_Zaterdagavond nadat ik Steef had uitgezwaaid ben ik gaan lopen op zoek naar eten. Eigenlijk had ik helemaal geen trek, maar ik moest wel iets eten. Ik had een vet broodje gescoord en daarmee liep ik terug naar mijn gate ondertussen naar buiten kijkend of ik nog een glimp van een blauw/oranje gekleurd vliegtuig zou opvangen. Nee hij is echt gevlogen...
In tegenstelling tot zijn boarding time kon ik eerder boarden. Als het vliegtuig dan ook eerder vertrekt, dan zou ik het nut ervan hebben ingezien. Airco stond weer op vrieskist. Mijn golden oldie Adidas jasje gaf te weinig ruimte. Ellende. Ik was net een beetje over mijn verkoudheid heen die ik door de airco's op de Filipijnen had opgelopen.

--Airco is hier in Azië wel typisch.(Tenminste de landen waar ik tot nu toe ben geweest.) Alsof er niks zit tussen uit en voluit. Dus in de vervoersmiddelen die je van a naar b brengen staat deze voluit. Vooral op de Ferry van Cebu naar Bohol was het niet normaal. Op die was ik niet voorbereid, dus ik zat in mijn Tina Toerist Tenue in een koelkast. Buiten was het een behaaglijke 34 graden.--

Voor de 10e keer ga ik de lucht in, op naar Hanoi in Vietnam. Het 3e land op mijn trip. Het was saai om na 3 keer samen vliegen alleen te zijn. Ik miste Stefan naast me waarmee ik even een grapje kan maken of een Zweedse puzzel. Tijdens vliegen is dat mijn tijd verdrijf. Ontzettend truttig, maar voor mij werkt het om tjd te doden. Een Sudoku'tje mag ik ook graag maken. Haha
De vlucht duurt 3,5 uur. Om 00:50 landen we op het vliegveld van Hanoi. Het is hier een uur vroeger dan op de Filipijnen. Het scheelt nu slechts nog 6 uur met NL.
Ik check mijn handbagage op de visumformulieren en paspoort. Alles zit erin en netjes bij elkaar. Behalve pasfoto's die zitten onderin mijn grote backpack. Eenmaal uit het vliegtuig vul ik het z.g.n. N-1 formulier in met allerlei status vragen t.b.v. het visum dat ik nog moet kopen.

—Visum Vietnam_Om Vietnam in te komen heb je een visum nodig. Deze kan je regelen via de ambassade in Den Haag. Dat had ik niet gedaan, omdat ik ergens had gelezen dat het semi online te regelen is tijdens je reis. Dat klonk mij aantrekkelijker in de oren, aangezien ik anders 2 dagen van mijn werk had moeten opnemen. Voor de aanvraag moet je namelijk lijflijk met benodigde papieren naar de ambassade op werkdagen tussen 9:00 - 11:30 uur. Afhalen moet de aanvrager zelf op een andere werkdag maar dan tussen 13:30 - 16:00 uur. Vanuit Hilversum ben je 2 werkdagen kwijt, reiskosten, parkeerkosten, etc. etc. Niet praktisch en niet efficiënt. Een andere optie is om het online aan te vragen en het dan laten regelen door een tussenpersoon of via de ANWB. Hiervoor breng je een kopie van je paspoort, ingevulde formulieren en 4 pasfoto's naar de AMWB winkel (tijdens kantooruren) die het verlvolgens aangetekend versturen naar de ambassade en vice versa stuurt de ambassade het visum op naam retour. De kosten komen uit op zo'n 80 a 90 Euro. Van tevoren had ik dit dus niet geregeld. Ook omdat ik nog niet exact wist wanner ik naar Vietnam zou gaan. Ik zou het tijdens mijn reis wel ontdekken en waagde de gok.
Hoe het is gegaan_Het moment dat ik wist wanneer Steef zou aankomen en vertrekken ben ik gaan zoeken naar een ticket die het meest aansloot op zijn vertrek datum en tijd. Het werd Hanoi! Vanaf dat moment was ook besloten dat ik Vietnam van Noord naar Zuid zou bereizen. Vanaf dat moment had ik ook het visum kunnen regelen. Door de opwinding van het juiste ticket gevonden te hebben is dat erbij in geschoten. Het is daarna nog een paar keer door mijn hoofd geschoten, maar dan precies op momenten dat het niet uitkomt. Dus vrijdag 1 december, dag voor vertrek, vraagt Stefan op het luxe strand bed of ik het visum heb. "OWWW Fuck" niet meer aan gedacht.. Snel het WWW op, wat zijn de opties? Ik ben vast te laat.. Sukkel dat ik ben! Ik berustte erin dat ik in het ergste geval van een ticket verspeeld had en Vietnam van mijn route moest afschrijven.
Al snel las ik dat de Vietnamese regering op 1 februari 2017 het e-visum geïntroduceerd heeft. Hey dat biedt hoop. voor korte duur, want dat is niet geldig op de NL en BE nationaliteit. Andere optie is een Visum on Arrival. Dat snel en gemakkelijk online te regelen is, ALLEEN mogelijk als je naar Vietnam vliegt. Beetje hoop wordt weer geboden. Op http://www.visumvoorvietnam.n vul ik de benodigde gegevens in en ga verder naar de betaling. Ai, de verwerking neemt 3 werkdagen in beslag. Voor een spoedje brengen ze € 10 euro extra in rekening. KAK.. Het is vandaag vrijdag.. is een werkdag, maar is het op tijd om het morgen zaterdag 2 december te ontvangen? Het is hier op de Filipijnen 7 uur later, bijna een werkdag, Ik waag het er nog eens op en ga ALL INN! Nog voor het laatste avondmaal had ik mijn autorisatie brief + N1 formulier in mijn mail om het visum bij aankomst in Vietnam op te halen/ te kopen. Totale kosten € 43,62. Toegegeven, de aanpak kan praktischer maar efficiënter is het wel! Deze hand heb ik gewonnen!--

Ik loop een hal in waar me ik me direct bij een balie moet melden voor het aanschaffen van het visum. Tegelijk zag ik twee beren.
1. ik heb geen pasfoto's
2. ik heb geen contant geld, als in Vietnamese Dong en/ of US Dollars

Nou dat gaat nog wat worden (lees; kosten) in dit corrupt gevoelige land.
Mijn naam werd opgeroepen. De nors kijkende ambt zeg ik met een lach gedag en verontschuldig mij dat mijn pasfoto's in mijn backpack zitten. Waarop de man geen kik geeft, wel een camera pakt en twee keer klikt. 1 beer neer!
Handtekening, stempel. Geld alsjeblieft.. "Kan ik met Filipijnse Peso betalen? Nee? Met Euro's?..Ook niet. Creditcard?" vraag ik dom.
De man zucht en wijst me naar een pinautomaat om de hoek. Dat was beer 2. 10 mintuten later liep ik met visum door de paspoortcontrole. Het was inmiddels half 2 geworden en ik was nagenoeg de enige persoon en zeker als enige toerist op het vliegveld.
Er was een kiosk open waar ik een telefoonkaartje kon kopen. Direct gedaan, want ik moet een taxi of Grab zien te regelen. Maar er stond al een mannetje achter me die zei dat hij een taxi heeft en goede prijs.De dame van de kiosk maakt drukke handgebaren en zei "you go with him."
Het tijdstip, het uitgestorven vliegveld, de nog onbekende valuta, de vermoeidheid zorgde ervoor dat ik het mannetje met tegenzin volgde. Daar komt bij dat hij mijn backpack al droeg. Lopend naar een parkeerplaats, steeds verder van de aankomsthal vandaan, vroeg ik hem naar de prijs. Hij begon met 15K.

-- De dong is een valuta die voor mooi 3 nullen teveel heeft, maar dat terzijde--.

Natuurlijk zou dat veel te weinig zijn, zou ik achteraf beseffen, maar hij begon er wel mee. We komen op een ver gelegen parkeerplaats aan, waar een rood auto'tje staat, soort fiat punto. Het mannetje gooit mijn tas achterin. Net als in Manila zat z'n maat achter het stuur. Ik zie nergens stickers of signing waaruit blijkt dat dit daadwerkelijk een taxi is. Gvd! Ik wil dit niet. Voelt zo niet goed. Ik zeg hardop dat het me helemaal niet bevalt. "Dit is helemaal geen taxi!" Maar ja, wat kan ik doen... Het is nog steeds nacht en ik sta alleen met deze twee. Weinig keus. Dus ik stap in. We rijden de parkeerplaats af en komen aan bij een tolpoort. Een handje van het mannetje komt naar achter en vraagt me om geld. "Hoezo?" vraag ik beledigd. "We hebben een prijsafspraak gemaakt." Volgens het mannetje niet "En geef me nu het geld" leek hij boos terug te antwoorden. Ik merkte dat ik weinig keus had dus ik gaf hem een flap met 3nullen. Volgens mij 5k teveel, maar ja whatever.. ik kreeg niets terug. We rijden zachtjes door, het mannetje deed het lampje aan en begon op een blaadje te schrijven en in gebrekkig Engels noemt hij bedragen die steeds hoger werden. Het enige wat ik wilde weten was de prijs voor de rit! Maar hij bleef maar met cijfers gooien. Ik begreep er geen reet meer van. Toen kwam de volgende vraag waar ik slaap. Het hotel en adres liet ik hem lezen vanaf mijn telefoon scherm. Het zou geen goed adres zijn, verkeerde wijk, te duur, vies bla bla bla.. Ik heb een homestay, beter, daar gaan we heen. NOUUUU NEUEUEUUE! Dacht het niet. Op dat moment kwam de ram in me los. Dit ga je me niet maken. Ik betaal je geld om mij te brengen waar ik wil zijn. Ben je helemaal betoeterd!
Aantal minuten verder roept hij een bedrag, ik versta niet zo goed wat. Ik haal geld uit mijn tas en geef hem weer een flap. Waarop hij hardop moest lachen.. veel te weinig! Ik gaf hem 20K.
Hij had toch 15k gezegd? Het mannetje kijkt in mijn portemonnee wijst en maakt duidelijk welke flap hij wilt. Ik pak 500K die hij uit mijn handen grist. Buit is binnen, de driver stopt de auto, mannetje naar buiten! De driver rijd weer door. Deze jongen kon geen woord Engels. Ik voelde een beetje medelijden omdat ie zo'n boze bedoeling in zijn auto heeft. Ondertussen was ik woest. Mannetje is gewoon met 500K de auto uit gestapt. Voor iets wat begon met 15K.
Ik moet nog wisselgeld krijgen, dat vraag ik wel als de driver mij veilig bij mijn hotel heeft afgezet. (weer dat afzetten he....?)

Demonstratief hield ik mijn telefoon met Google maps tussen de twee voorstoelen in, hopende erop dat de driver zou begrijpen dat ik exact weet waar we rijden en waar we naartoe moeten. Het ging goed. PFFF nog maar 5 minuten van het hotel af. HAHA Grapje want dan rij je de smalle straatjes van Hanoi binnen. Ik heb een hotel in hartje old town. Haast geen doorkomen aan. Het zou nog wel even duren voordat ik eindelijk de auto uitstapte.
De driver ook en opende de kofferbak. Ik pak mijn tas en houd mijn hand op. "Mijn wisselgeld graag?" Natuurlijk begreep hij het niet, pakt zijn mobiel en doet net alsof hij een telefoontje moet plegen.
Ondanks het late tijdstip dat ik aankwam, was er nog veel leven op straat. Gezelligheid waarvoor ik totaal niet in de mood was.

Een jonge jongen opent voor mij de deur van Discovery Hanoi Hotel. In ruil voor mijn paspoort krijg ik de sleutel van mijn privé kamer. En wat voor 1. Een 3-persoonkamer met mini bar, waterkoker en de geur van vers geverfde muren. Morgen moet ik verkassen naar een 1-persoontje. Even van genieten. Met een kopje thee op bed, swipe ik langs mijn foto's en laat ik de (heftige) reisdag van me afglijden.
Moe en heel nieuwsgierig naar Vietnam val ik in slaap.

Na een paar uur slaap werd ik opgewekt wakker, zin in de dag en het onbekende wat voor me ligt!

GOOD MORNING VIETNAM!

To be continued....

Enjoy,
Ellen