Vietnam_week 10.2_Eerste dagen Vietnam_Hanoi

Maandag 4/12_Gedoucht en gepakt verliet ik mijn grote kamer voor het ontbijt en de kamerwissel. Benieuwd wat ik aan zou treffen. Het is te hopen dat het mijn eerste indruk en nasmaak wegspoelt.

Beneden aangekomen werd ik hartelijk onthaalt door de eigenaar. hij wijst me plaats te nemen aan tafel en vraagt me wat ik wil drinken. Koffie zwart.. Weet je het zeker? Het is sterk hoor? Geeft niet, kom maar door!

Ondertussen loop ik naar het bureau waar zijn vrouw (eigenaresse) zit om mijn sleutel te wisselen." Hello my friend. how are you? Have you sleep well?"

Wat lekker, die vriendelijkheid. De andere kamer is nog niet klaar, maar ik kan mijn spullen veilig achterlaten. Heb je al plannen wat je gaat doen of wilt doem? Kom straks na het ontbijt nog even langs dan zal ik je informeren over de mogelijkheden.

Ik neem weer plaats aan mijn tafel en de bananenpannenkoek wordt geserveerd. Er komt een meisje van mijn leeftijd van de trap en gaat aan het tafeltje naast mij zitten. Al snel raken we aan de praat en het klikte. Ze heet Gigi en heeft mooie verhalen en mooie dromen. Ze komt uit Myamar, Birma maar heeft haar land verlaten (net op tijd) om te gaan studeren in London. Daar heeft zij haar huidige man leren kennen. Een Spanjaard. Na London hebben ze 9 jaar in Malaga gewoond. Waar ze ouders zijn geworden van twee kinderen.
Sinds afgelopen jaar zijn verhuisd naar Yangon in Myanmar. Het bevalt haar niet. Ze kan de mentaliteit en somberheid waarin haar land verkeerd, moeilijk plaatsen.
Ze zijn dol op reizen en sparen om hun droom te verwezenlijken om met een auto van Malaga naar Myanmar te reizen met het gezin. Ze gaan hun kids zelf onderwijzen en in bepaalde steden toetsen laten afnemen. In alles wat ze verteld straalt ze rust en zelfverzekerdheid uit, maar ook plezier.

Ze moet naar boven, de kids wakker maken en gereed maken voor hun vertrek naar huis. Ze zijn 4 dagen in Hanoi geweest en hebben het er geweldig gehad.
"Je zal het naar je zin hebben in Hanoi en als je in de gelegenheid bent, kom dan alsjeblieft naar Myanmar, je kan bij ons verblijven je bent meer dan welkom! Het zou fantastisch zijn."

Fijn. Ik had dit echt even nodig. Positieve energie.

Na het ontbijt heb ik mij laten informeren over bezienswaardigheden in Hanoi en de mogelijke tours en prijzen naar SaPa en Halong bay door mijn new friend van de receptie. Daarmee op zak ben ik de stad in gegaan op zoek naar de famous EGG COFFEE.

Gevonden! Mocht je ooit naar Hanoi gaan en een authentiek koffiehuis zoeken. Ga dan naar Giang Café, http://giangcafehanoi.com

Na de koffie ben ik aan de wandel gegaan. Het was zondag en schijnbaar rustiger op de weg. Bij het Hoakiem meer is er zelfs een stuk straat afgesloten voor verkeer. 

Ik dwaal rond, koop een ijsje en ga in het park aan het meer op een rand zitten. Mooi plekje om zo alle tours en prijzen te vergelijken. Wishful thinking!
Binnen een twee likken van mijn ijs kwam er een jongen en een jonger meisje naast me zitten. "Hello Miss, I am Hu a student at the university of Hanoi. I want to improve my English. Do you have time to answer some questions? Then we have conversation?"    
Wat een goed initiatief, dacht ik dus gemotiveerd zeg ik: 'Yes, Sure!'.
Hello, What is your name? Do you have children? How old are you? What is your occupation? Hij knikte instemming als ik mijn antwoord gaf en rolde met zijn ogen. Op zoek naar de juiste woorden volgorde voor de volgende vraag. Een echte conversatie kwam niet van de grond. 
Na 15 minuten vond ik het wel welletjes. Ik had immers nog meer te doen! Want ik wil wel vandaag nog beslissen waar ik morgen of overmorgen heen ga en met wie! Dat moet dan ook snel geboekt worden voor 20:00 uur had mijn vriendin gezegd en het was al 18:00 uur! Zo vriendelijk mogelijk heb ik dat Hu en zijn zusje duidelijk gemaakt. Alle begrip en ze liepen weg. 
Ik werp mijn arm in mijn rugzak, haal de folders en routes eruit en...
"Hello miss, I am ēbì, student and this is my friend we are students and we have questions for you!" Ze zat al naast me en vuurde de vragen op me af. Copy / paste van hun voorganger. Gematigd enthousiast gaf ik korte antwoorden. Al snel merkte dat ze eigenlijk helemaal niet luisterde. Dit kost tijd zonder nut. Afkappen en opstappen. 
Ze bedacht, zo gedaan. Terwijl ik richting hotel liep besloot ik wat ik wilde gaan doen. 
Ik boek bij mijn vriendin van het hotel de trekking tour in Sapa en bij Friends Travel Vietnam de The Magnificient Lan Ha Bay and Cat Ba Island cruise. Lekker zeg.. een plan hebben! Snel naar het hotel. Mijn Vriendin heet me weer welkom en vraagt direct of ik al weet wat ik ga doen. Dus ik boek bij haar de Sapa trekking tour, ze bevestigd dat het een goede keus is en als er iets is ik haar kan bereiken dat ze me helpt. Ze pusht me ook een beetje om andere tours tot zelfs aan het zuiden aan toe (Hoi An - Dalat - Ho Chi Minh - Mekong Delta bla bla..) bij haar te boeken. Dan is het echt goed, verzekerd ze me. Maar ik ben vast beraden dat ik juist NIET alles wil vastleggen. Ik moet vrijer van planning worden en meer aan het toeval overlaten! #leerdoel

Oké geregeld, tas ligt in mijn nieuwe mini-kamertje, gedoucht en wel kan ik de straat weer op gaan op zoek naar eten. Wat ziet het er gezellig uit, wat is het druk, wat veel toeristen maar ook veel locals. Praten, harde muziek, lage krukjes, volle steegjes, lachen.. Ik strijk ergens neer, ga ook op een laag krukje zitten. Een vrouw drukt een kaart in mijn handen en blijft naast me staan op de order op te nemen. Jeetje alles gaat zo van het moet NU gebeuren. Dus dat doe ik dan maar ook. Ik bestel een bier, een salade en iets met noodels. En ik wacht kijk om me heen en ik voel me een beetje vreemd. Kijk me nou zitten, wat heb ik eigenlijk al veel gedaan, Ben alleen maar onderweg geweest. Informatie verzamelen en vergaren. Morgen mag het wel iets relaxter. En direct gaan de (stappen)plannen voor morgen door mijn hoofd. 
Iets teveel eten wordt voor mij neer gestalt. Oops.. maar ziet er heerlijk uit. Het biertje blijkt ook een half liter te zijn.. Oops 2, maar ook lekker! Wat jammer dat ik alleen zit en het niet kan delen......! Na het eten ben ik er klaar mee. Ik kan het niet opbrengen om mijn best te doen om mensen te ontmoeten, om ergens aansluiting te vinden. Op tijd ga ik terug naar het hotel. Wennen aan de nieuwe setting, het weer alleen zijn. Alles op eigen koers. Welke koers?

De volgende dag ben ik gaan wandelen richting het Nationaal Historisch museum. Onderweg ben ik bij Friends Travel Vietnam gestopt om de cruise te booken. Pfff Rib uit mijn backpack. Zeker vergeleken met prijzen van andere tour operators. Hun verkoop punt was dat de cruise vanuit Lan Ha Bay vertrok met slechts een paar andere boten ipv 200 andere overvolle toeristen boten. De filmpjes bevestigen dat. Ondanks dat ik toerist ben, wil ik dat zo min mogelijk laten blijken. Ik pak het anders aan (natuurlijk..) ! 

Blij met mijn cruise boeking en de wetenschap dat ik daarna met de bus door reis naar Tam Coc loop ik opgewekt naar het museum. Die blijkt op maandag gesloten te zijn! Spijtig. Loop ik lekker door. Het is geen straf in deze nieuwe omgeving. Mooie gebouwen, vrouwen dragen manden fruit op hun schouders, fietsen langs met bossen bloemen. Zoals je het kent van een ansichtkaart. 
Bij het imposante Opera House blijf ik staan. Mijn oog valt op de aankondiging van The Nutcracker door het nationaal ballet, precies op de avond dat ik terug ben in Hanoi vanuit Sapa. Ik sla de website op en loop door. 
Bij The Temple of Literature koop ik een ticket en duik de geschiedenis in. De tempel werd als de eerste universiteit van Vietnam gebruikt.
De tempel bleek groter en mooier te zijn dan ik had gedacht. Er was een fotosessie gaande me net afgestudeerde studenten. De jongens en meisjes droegen mooie kleding. Familie en vrienden maakten foto's en dragen ballonnen. Leuk om te zien. 
En zomaar was het 15:00 uur. Tijd voor een broodje. Het werd een typisch Vietnamees broodje "Bahmi." Mijn eerste en zeker niet de laatste. Knapperige baquette met verse rauwkost, pate, kip, kruiden en evt, saus. Maar echt stel 'm naar eigen smaak samen en geniet! 

De terugweg zet ik in naar het hotel om mijn spullen gereed te maken voor de bus reis naar Sapa. Omdat het daar nogal koud kan zijn 's nachts werd mij aangeraden om wel warme kleding mee te nemen. Dat had ik niet, maar mijn vriendin natuurlijk wel een kaartje van een shop waar je speciale goede kleding kan kopen. Advies opgevolgd en een echt warme neppe NorthFace jas gekocht. 
Een paar uur later werd ik bij mijn hotel opgepikt en gebracht naar het busstation waar de slaapbus klaar stond. Schoentjes uit in de wagen! Je schoenen doe je in een plastic tasje en neem je mee naar je ligplek. In Vietnam heb je Sleeping Bus. Deze bussen hebben geen normale rijen met stoeltjes aan weerszijde, maar drie rijen met stroken smalle ligbedden. Ik vind het enig. Met mijn formaat is het ook enig en lachen. Een jongen naast mij kan er ook om lachen maar een stuk minder comfortabel. Ook voor zijn vriendin komen er bij het voeteneind wat centimeters tekort. Het contact is gelegd. Toevallig komt dit leuke stel uit Nederland. De bus gaat rijden, de verlichting switsht om naar de nachtstand blauw/ paars/ rood. Soort rijdende red ligt district. Ik neem een stukje slaappil en probeer te slapen. 
Morgenochtend bij aankomst mag ik met niemand mee gaan en moet ik wachten het kantoor van de busmaatschappij tot ik wordt opgehaald door iemand die mijn naam noemt.  Dit had mijn vriendin me op het hart gedrukt... 
We zullen zien..