Filipijnen_Week 7/8/9_Duik in het diepen.

2 december 2017 - Manila, Filipijnen

11/11_Zaterdagmiddag zat ik op het vliegveld van Manila te wachten tot de vlucht KLnog wat uit Amsterdam zou landen. Specifieker totdat Stefan zou aankomen. De wachttijd vloog voorbij tot de laatste 45 minuten. Die duurde het langst. Aanvankelijk was ik er heel nuchter onder. Als een checkpoint op de travel list, tot ineens het bord aangaf LANDED voortijdig aangaf. Een soort van zenuwachtig gevoel vloog door mijn lijfje.
Met de bagagekar zocht ik het beste plekje achter de hekken om goed de aankomsthal in te kunnen kijken. Ongeveer 10x van plek verwisseld, stel dat je net niet goed staat of net verplaatst bent naar een nog mindere plek.. Snel weer terug.. Is puur tijdverdrijf geweest totdat ik Stefan zag.
Hij kwam het hoekje om en maakte rechtsomkeer. Van schrik rende ik naar buiten en we zijn ieder ons eigen weg gegaan.... En zo begon de trip door de Filipijnen!

Niet waar natuurlijk. Gelukkig niet zeg! Het was super leuk om hem 'daar' weer te zien. Als een meisje van 16 was ik aan het giechelen.
"Je bent wel dunner geworden" zegt Stefan nadat hij me na de lift weer op de grond zet. Dat voelde ik zelf ook aan mijn kleding en aan mijn cup thee. Bali belly en afgelopen dagen ziek te zijn geweest in Melaka hebben niet bepaald een Rubensvrouw van mij gemaakt. "Ik ga goed voor je zorgen.. Even aansterken" En zo geschiedde met lekker eten, weinig bewegen en SML...

We hadden vooraf wel een soort planning als uitgangspunt gemaakt, die gaande weg hier en daar is gewijzigd. Onze reis begon in Manila, de hoofdstad van de Filipijnen.
Vanaf het vliegveld werden we door een mannetje naar een parkeerplaats gebracht. Zijn maat zat achter het stuur en reed ons naar ons Hotel in de wijk Melate. We hadden ergens gelezen dat er enkele wijken leuk begaanbaar zijn voor toeristen zoals Ermite, Melate en Mekati, de Zuid As van Manila. Wij hadden gekozen voor Melate. Daar is een bruisend uitgaansleven. Dat klopt ook wel, vooral als je van (sex)clubs houdt!
Het was erg druk op de weg. Knipperende neon borden en kleurrijke overvolle Jeepneys gingen aan ons voorbij. Klinkt heel vrolijk allemaal, maar toch voelde ik dat niet zo. Het vloog me een klein beetje aan. Wellicht mede door de verdedigende macho grapjes van ons mannetje en zijn maat. Wij hoefden ons geen zorgen te maken, we zijn bij hen in goede handen grapte ze. De nieuwe harde zero tolerance beleid vanuit de nieuwe regering is onderwerp van gesprek. Eigenlijk tijdens elke taxirit. We worden na aanwijzingen van Google Maps van ons telefoon bij ons hotel afgezet. Een groot geel gebouw, wat meer lijkt op garageboxen. Een jongen van de receptie loopt ons voor naar een garagedeur. Met een trappetje gaan we naar boven en komen op een ruime kamer met heel veel spiegels en een klein raampje dat amper open kan. Het is schoon, knus en heeft een lekker bed.. Belangrijk na een lange reis!

De telefoon gaat.. Ik neem op. Een meisje heet ons welkom en vraagt wat we willen als welkomstdrankje. De opties waren koffie, thee of Ice tea. Gezien het tijdstip kwam ice tea het dichtst in de buurt van een cocktail of koud pilsje. Ze vroeg ook direct wat we als ontbijt wilden hebben en hoe laat. Ze lieten er voor dat moment geen gras over groeien! Daarna hebben we alles zelf moeten vragen.

--Zoals na ons ontbijt de volgende ochtend, die we uiteindelijk in een gesloten treincoupe met TV voor ons neus geserveerd kregen. In plaats van op ons kamer. Geeft niet verder. En doorrrr..--

Ondanks dat we best gaar waren van de reis, hadden we nog wel behoefte aan een echt proost waardig drankje. We moesten er even op uit! Vanuit de parkeergarage liepen we de straat op. Woorden om te beschrijven wat er de eerste minuten door mij heen gingen kan ik niet vinden. Het stokt(e) me.
Ik weet niet meer precies waarom, maar we moesten nog even terug naar ons kamer. Een vrouw, zienderogen volledig onder invloed, loopt ons tegemoet. Bij een paal laat ze haar broek zakken en gaat er half gehurkt tegenaan hangen om haar behoefte te doen. Dit gebeurt echt.. recht voor mijn/ ons neus! Helaas is dit niet het enige wat ik zou zien (en ruiken) waar ik enorm van zou schrikken in de stad Manila.
Lopend door de stad zie je overdag dat de parken bewoond door clochards, daklozen (hele gezinnen) en verslaafden. Niet enkele, maar honderden. Zowel de grond als de bomen en de speeltuigen zijn hun huis. Afgedekt met karton, plastic en ander afval. Security weigert je het park te betreden. Geloof me, je voelt aan alles dat je er maar beter uit de buurt kan blijven. Als je 's avonds door de straten loopt liggen er langs de weg, letterlijk mensen in de goot! De eerste keer dat ik het zag was een jongetje alleen. Tranen springen nu weer in mijn ogen. Vreselijk! Op een andere hoek zagen we een man slapen met een vrouw en baby tussen hun in, samen onder een gescheurde verhuisdoos. En het stinkt naar o.a. Urine. Het deed en doet me veel. Het maakt je zo verdrietig, sprakeloos, machteloos en rijk tegelijk. Ik was er echt stil van.
We hebben wel een druk terras gevonden waar we met een biertje gingen proosten op ons vakantie. Voor mij bleef het bij 1, ik was net ziek geweest en dat liet mijn lichaam mij weten! Ach het was toch geen veilige plek om door het geluid te gaan!

De volgende dag zijn we over de hoofdweg richting de wijk Intramuros gelopen. Een brede, opgeruimde weg, redelijk rustig qua verkeer en aan weerzijde groepen politie en ME. Geloof dat we op dat moment door de veiligste straat van Manila liepen. Het was vanwege ASEAN 2017 die een bezoek bracht aan Manila (incl. Trump). De volgende dag zou de straat volledig afgesloten worden voor het 'normale' verkeer. Wat je niet ziet is er niet politiek!

Langs een park en een vervallen Aqua park liepen we naar de oudste wijk van Manila: "Intramuros". De naam betekent letterlijk: "binnen de muren". ,Wat klopt de wijk is namelijk omgeven door dikke, hoge muren. Binnen de muren zie je de restanten van de Spaanse kolonisatie.  We liepen de wijk in, eigenlijk op zoek naar eten, tot we ons lieten omkopen door een mager mannetje met een verrotte tricycle om door de wijk te fietsen en langs alle hoogte punten te gaan. Uiteindelijk duurde de rit langer en werden we uiteindelijk bij een te chique en duur restaurant afgezet.

--Het hele restaurant gedeelte in de vorige zin mag je weg laten... Snapje.. ik had er al de P in. Ik wist dat dit zou gebeuren, ik voelde me opgedwongen - bah - heb het er niet op - ga weg - ik kan lopen - excuus voor mijn gedrag - Sorry Steef - ik was vooral Hangry -- 

Toegegeven het was wel een beleving met zijn 2'tjes in dat gare bakkie naast het mager mannetje die ons door de wijk fietste en ons attendeerde op de overblijfselen uit de Spaanse tijd.
Best heel cultureel!

Maandagochtend vroeg (heel vroeg) zijn we van Manila naar het eerste eiland Busuanga gevlogen om naar Coron Town te gaan. We hadden een top plekkie Sea Diver Resort aan het wate. Yes de vakantie kan nu echt beginnen. Het plaatsje Coron Town stelt niet veel voor, maar soms heb je ook niet zoveel nodig om het leuk te hebben.

Steef ging vrijwel direct informatie inwinnen over de duikmogelijkheden bij het duikcentrum. Overmorgen zouden ze naar toffe dive sites gaan waar je kan wrak duiken. Of ik dat ook wil? Euhm jaaaa gaaf, Natuurlijk!
In Coron kan je op elke meter een boat tour boeken. A, B,  C of D. Met A zit je altijd goed.
Die hadden we voor de volgende dag geboekt, Incl. snorkelspullen en lunch. Dat geregeld hebbende konden we voldaan een borrel gaan drinken in een gezellige reggae bar. Die zijn altijd het gezelligst!
Proosten op de vakantie! Helaas moest ik het doen met een Calamasi juice. Door mijn lage weerstand had ik een ontsteking opgelopen en zat vast aan een antibiotica kuur voor een aantal dagen! Spijtig.

De volgende morgen voerden we 's ochtends een uur te later dan gepland de haven uit. Ergens was er iets mis gegaan met mensen en type tour op de boot. Het is mij al opgevallen dat de bevolking hier ook niet bepaald oplossingsgericht en effectief is. Ach iedereen aan boord had ermee ingestemd dat we allemaal bleven zitten. We hebben een super dag gehad. Leuke clubje bij elkaar, lekker eten, schitterende stops, prachtige baaien, helder water en koud bier. Als we ergens in een baai voor anker gingen kwam er een klein bootje op ons af om koude drankjes en ijslollies te verkopen. Ik was heel blij dat ik geen alcohol mocht drinken.. :-(

15/11_Is de dag dat ik het gaafste ooit heb gedaan... Wrak duiken!
We hebben vandaag drie duiken gemaakt. Het was alweer een jaar geleden dat ik voor het laatst gedoken had. Gelukkig heb ik vorig jaar mijn "Padi Advanced Open Water" behaald, anders mocht ik vandaag niet mee het wrak in. 

-- In Coron Bay liggen 11 WO II wrakken. Op 24 september 1944 bombardeerden 120 US Navy bombers een Japans konvooi dat geankerd lag in Coron Bay.--

Het was echt onwijs tof om op zo'n 30 meter diepte een schip binnen te gaan en door de verschillende compartimenten te duiken. Mijn ogen waren net zo groot als mijn duikbril zelf en mijn geluk kon ik niet op. #geluksmomentje
Man, man, man, ik vond het helemaal te gek, überhaupt om mij hier als een soort Jacques Cousteau te begeven in tussen het marine life en dat ik dit samen met Stefan doe. Echt tof. Of had ik dat al gezegd? Het was een perfecte dag met een perfecte zonsondergang. Tenminste qua kleurschakeringen in de lucht. Beter konden we ons eerste stop in de Filipijnen niet afsluiten.
Want de volgende dag zijn we met de ferry naar El Nido gevaren op het eiland Palawan. Het werd al donker toen we aankwamen, deze keer hadden we nog geen verblijf geboekt, dat zouden we doen op de boot, tijd zat (4 uur) maar geen internetverbinding. Toch onhandig. In een leuk tentje met slechte verbinding is het ons toch gelukt om een kamer te reserveren. Het was ons lucky day, bij aankomst kregen we een upgrade en hadden een mooie ruime kamer met uitzicht op zee. Perfect plekje om langer te blijven. Wat we aanvankelijk op El Nido wilden doen, tijd nemen en tot rust te komen. Helaas begon het te regenen en het zou niet ophouden voor maandag. Vrijdagmiddag aan de beachbar besloten we om van een regendag een efficiënte reisdag te maken. En zo vertrokken we zaterdagochtend naar Port Barton.

Port Barton is een mini dorpje en voor toerisme eigenlijk niets meer en minder dan een stukje kust met een aantal resorts, een dive centre en alternatieve barretjes die 's avonds tot leven komen. Het is hier nog niet zover ontwikkeld. Zo is stroom op veel plekken nog niet 24/7 beschikbaar en is de internetconnectie slecht. Toeristen kunnen weinig doen maar geluk worden hier ook boat tours aangeboden door vele verkopers die allemaal dezelfde tours aanbieden A,B, C of D.
NAtuurlijk tourtje geboekt. A it is!
Ook dit was een mooie tour met een prima clubje. Lang niet zo gezellig als ons bootclubje in Coron. Komt misschien doordat hier minder biertjes werden aangeboden en de regen.
De lunch hadden we op German Island. Dit bounty eiland is prive bezit geweest van een Duitser. Heel geen verkeerde plek voor een fotoshoot ;-)!
Voor de lunch hadden we trouwens gesnorkeld bij een prachtig koraalrif en met zee schilpadden. Dat zijn echt relaxte beesten. Heerlijk zen. Dat wordt ik sowieso van snorkelen en duiken.

De blauwe lucht werd steeds grijzer en het begon te regenen. Toen het droog was voerden we verder richting Star Island. Een klein heuveltje in de zee met allemaal zeesterren. Het begon weer te regenen, het werd een tropische regenbui die rechtstreeks met veel kracht uit de hemel viel. De druppels deden een beetje zeer en voelde koud aan. Liggen in de zee was de manier om je enigszins warm te houden. Het duurde niet lang voordat we zeiknat naar huis voerden. Op Part Barton hebben we lekker rustig aan gedaan, kan ook niet anders aangezien er niets te doen is. Stefan heeft nog wel een duikdagje gepakt. Met de euforie van het wrakduiken nog in mijn lijf koos ik ervoor om een dagje strand te hangen. Wat door de plaatselijke regenbuien ook in het water viel. Als backpacker moet je soms keuzes maken, dit was er een van. Met het voornemen om op onze volgende bestemming wel weer een duik te gaan maken.
Volgende bestemming en tevens eindstation van ons vakantie: Alona Beach op Panglao Island.

21/11_Een hele lange reisdag! 6:00 AM_Port Barton: Mini busje --> Puerto Princesa: vliegtuig --> Cebu: taxi & ferry --> Bohol: taxi --> Alona Beach, Panglao_6:00 PM !!
Om 6:00 uur in den ochtend zouden we bij ons cottage worden opgepikt om met een mini van naar de luchthaven van Puerto Princesa te gaan. Maar zoals dat hier gaat kwam die niet. Een local, zo stoned als een garnaal, schoot ons te hulp en belde de driver. Komt eraan. Op de plekken waar de weg geen moederpoel was gaf de driver flink gas bij waardoor we amper tijd verlies hadden. Op het vliegveld waren we snel door alles heen. Lekker op tijd, beetje jammer dat er niet veel was in de kale hal en dat het vliegtuig naar Cebu een uur vertraging had. Des al niet te min zijn we na een reis van 12 uur en zo'n beetje elk vervoersmiddel gehad te hebben, veilig aangekomen op de plek van bestemming 'Alona KatChaJo Inn'. Hele fijne en ruime kamer, met een buitenzitje.

--Alona beach op het schiereiland Panglao is de plek waar Stefan zijn reis 2,5 jaar geleden heeft afgesloten en waar hij bij Go Scuba Divers het certificaat divemaster heeft behaald. Super leuk voor mij om hier te zijn en dingen te herkennen uit zijn verhalen. Veel mensen herkenden hem nog. Zelfs het bar personeel ;-)! In de afgelopen 2,5 jaar is de stroom van Koreanen en Chinezen naar dit strand enorm toegenomen. Dit heeft de plek een ander karakter gegeven. Er is en wordt veel nieuw gebouwd. Ook ter zee is er veel verandering. Het dorp kent inmiddels al meer dan 65 duik centra.-- 

De volgende dag aan de Oasis bar namen we ons ideeën en opties door. Genoeg keuze, maar tijd is ook nog wel een ding!  Voor mij is dat oké, maar Steef komt hier zijn vakantie vieren na een jaar keihard werken! Ontladen en ontspannen is het devies. De omstandigheden waar we op dat moment in verkeerde sloten daar perfect op aan. Dus we besloten om hier te blijven. 

--We hebben ons verkeken op de reisafstanden. Het kost je al snel een dag om naar een volgende bestemming te komen. Helemaal als je naar een andere eiland wil. Tijdens de vakantie hebben we daarom ook een aantal plaatsen van de planning geschrapt zoals Boracay, Cebu city en Siquijor/ Apo Island.--

Stefan is direct naar zijn Go Scuba gegaan om informatie in te winnen. Hij kwam terug met een mooi aanbod en planning; morgen een duikje hier voor de kust, zaterdag duiken bij Pamilacan Island, maandag en donderdag duiken bij Balicasag Marin Sanctuary. Dit is een beschermd gebied. Er worden vanuit de gemeente maar een aantal toegangsbewijzen per dag uitgegeven die een duikcentrum alleen kan innen wanneer hij duikers heeft die deze tour geboekt hebben. Het is een bijzonder mooi gebied, dus je moet er snel bij zijn om een mee te kunnen.
Terugkomend op de planning... 'Wauw, te gek, maar wel een beetje veel..' ging het door mijn backpackers mind. Dus ik stamelde beetje ongemakkelijk wat terug, dat ik wel Balicasag wil zien, maar de rest nog even aankijk.
Het overviel me een beetje en ik wilde eigenlijk nog niet beslissen. Dat was ook niet nodig, Ik kreeg het cadeau. Natuurlijk was ik er super blij mee. Het overviel me wel. Een beetje te gek en te mooi.

-- reflectie_De stille grijze muis in mij_Ik vind het soms stom hoe ik ongemakkelijk word of reageer op situaties, spontaniteiten, verassingen of bepaalde situaties. Het is duidelijk een geval: "Ego vs Emo". Tijdens deze reis heb ik al vaker situaties gekend die mij heel duidelijk een spiegel voorhouden. Dat Steef mij de duiken als cadeau geeft, omdat hij vindt dat ik het verdien en omdat hij het leuk vindt mij erbij te hebben, was zo'n moment. Het geeft me een warm en beschermd gevoel en tegelijkertijd maakt het mij onrustig en voel ik me afhankelijk worden. In het begin van ons vakantie had ik dat ook een beetje. Ik moest weer wennen om samen te zijn. Van kleins af aan ben ik een kei in zelfstandig zijn. Geen omkijken aan. Maak je geen zorgen, ik vermaak me wel! Onbewust en onbedoeld kan dit onverschillig en afstandelijk overkomen, terwijl ik juist goed bedoel en wil ontlasten. Dit zijn bijzondere momenten. Dit zijn de lessen die ik gaande weg (mijn reis) mee krijg. Het is een rijkdom om te mogen ervaren en dit te kunnen delen.--

Enfin Stefan ging weer terug om de duiken te bevestigen. De duiken waren allemaal mooi. Helaas is mijn GoPro na de eerste duikdag in Coron gesneuveld, dus heb er geen beelden van. Tenminste niet van de onderwaterwereld. Hiervoor verwijs ik je naar de website van Go Scuba of de Facebook pagina. Als je goed zoekt kom je ons tegen. https://www.facebook.com/pg/goscubabohol/photos/?tab=album&album_id=1488015184645317
Elke duik was weer een feestje. Het is echt genieten en ontspannen diep in de zee. De condities zijn hier ook wel naar.. Helder, warm water. Veel marine life groot en klein, klif, koraal, andere duikers, schilpadden etc..

Naast de duikdagen zijn we ook twee dagen met scooters op pad geweest.Tourtje over Bohol via de Tarsier sanctuary naar de Chocolate Hills en terug naar Alona Beach. Een andere dag hebben we het eiland Panglao rond gereden. Waar we op hele mooie plekjes hebben we wat gedronken en gegeten. 
Het geeft me zo'n vrij gevoel op een scooter rond rijden. Lekker je eigen ritme en route bepalen. De wegen zijn over het algemeen goed en de natuur fantastisch. De dorpjes waar je even stopt voor een hamburger geven weer een ander gezicht, dan de enkele huizen langs de route. Mooi om de verschillen te zijn.
Tussen de actieve dagen hebben we rustig aan gedaan. Koffietje hier, smoothie daar, kleedje uitleggen op het strand, boekje lezen, zwemmen, lunch halen, luieren tot beer o'clock.
In den avond kon je ons aantreffen in een gezellig restaurantje en of aan een leuke bar. (Inmiddels mocht ik ook weer alcohol.)
Ja, ik lieg niet als is zeg het ontspannen was!

Mooie dagen streken voorbij en het werd zaterdag 2 december. Ons laatste reisdag samen :(
Stefan en ik hadden beide een vlucht vanaf Manila. Stefan om 20:30 uur naar Amsterdam en ik om 22:30 naar Hanoi.

Om half 12 werden we met de taxi naar het vliegveld Tagbilaran gereden, het was nogal druk op de weg en de tijd tikte door. We schoten haast in de stress. Gelukkig was het bij aankomst op het kleine vliegveld direct duidelijk dat het goed zou komen. Tussen de vliegvelden van Manila domestic en international hadden we ook een taxi genomen. Nu hadden we alle tijd. Maar de stad in gaan was voor ons beide een onuitgesproken no go.
Hoewel ik later vloog, kon ik mijn tas al afgeven en inchecken en werd ik heel vriendelijk geholpen met het visumformulier die ik nodig had om Vietnam binnen te komen. 
Ik liep er een beetje afgestompt en stilletjes bij... Zo'n gek idee dat hij naar A'dam gaat en ik mijn reis vervolg. Helemaal niet leuk!
Stefan kon inchecken. Onze gates lagen maar iets uit elkaar dus ik kon tot hij moest boarden bij hem zijn. Boarding tijd werd later, Gaf ons meer tijd om bij elkaar te zijn, al kijk je gek genoeg telkens benauwd naar de klok. Ding dong.. De tijd is gekomen! We omhelzen elkaar en de tranen kwamen onaangekondigd uit mijn ogen rollen. Man, ik had het echt even zwaar.  Snik, snik, lach, lach, kus, kus, hik, hik...
"Doei schatje.. goede reis!" 
Ik heb hem tot in de slurf uitgezwaaid. Zelf toen hij al in het vliegtuig zat heb ik nog even mijn arm een slinger gegeven. Het vliegtuig werd ge-taxiet naar de landingsbaan (of heet het stijgingsbaan in dit geval?) en ik bleef achter met een verdrietig en leeg gevoel. Het klinkt misschien gek, maar toen in Nederland afscheid nam had ik dat veel minder. Toen had ik het uitzicht dat wij over 6 weken samen zouden zijn. Dat uitzicht ligt nu achter mij. Ik zie hem in maart pas weer! Gewoon K..! Echter is het ook goed voor me. Ik besef dat ik enorm genoten heb van onze trip, van hem en het samen zijn.  

Het is ook goed dat ik ook naar een ander land vlieg. Nieuwe impulsen en omgeving. Niet om (hem) te vergeten, maar om de draad weer op te pakken.
Hello Vietnam!

Heel veel liefs,
Ellen

P.s. Wat betreft het land.. We hebben slechts een aantal plekken gezien van de duizenden eilanden waar het land uit bestaat. Dus daarover kan ik geen algemeen omvattend oordeel geven.
* Sfeer: De plaatsjes waar we zijn geweest hebben allemaal hun eigen vibe en relaxte sfeer.
* Natuur: SCHITTEREND. ter land, ter zee en in de lucht. Helaas ook hier veel vervuiling door toerisme en bevolking zelf. Allles is plastic en mensen gooien alles van zich af of over de schutting.
* Mensen: De meesten spreken goed Engels, zijn beleefd, zijn lui of relaxt, tis maar hoe je het bekijkt. Door westerse ogen zijn ze niet efficiënt, productief en denken ze niet logisch na. Überhaupt is flexibel denken niet hun ding.
*Eten en drinken: Ik vind de Filipijnse keuken lekker. Het is zoet. Drankjes; Shakes & smoothies, water en San Migheul Light! Genoeg en lekker.
KORTOM: ZON & ZEE & STRAND & GOED GEZELSCHAP & LOL = TOP 



 

Foto’s

5 Reacties

  1. Ineke:
    16 december 2017
    Leuk om te lezen!!
  2. Henk Steusel:
    16 december 2017
    O schat wat een mooi verhaal , met Stefan samen
    Jullie hebben genoten ,heerlijk om op terug te kijken ,en aan die mooie momenten die jullie hebben gehad
    Tot 31 december kus
  3. Mama steusel:
    16 december 2017
    Van het begin tot het eind genoten van je verhaal!
    Ik kan geloven dat het wel weer wennen was om alleen verder te gaan,
    Je wacht tijden zullen van af nu niet meer zo lang duren,heerlijk om terug te denken aan deze mooie vakantie samen met Stefan!!💕💕😘😘😘
    En weer door naar het volgende avontuur.En dan is het oudjaarsdag...........De champagne ligt op jou te wachten!!🥂🥂🍾🍾🎄🎄🤶🎅XX
    .
  4. Guapa:
    16 december 2017
    Wat een mooi en openhartig verhaal lieve guapa! Je hebt al zoveel moois meegemaakt, wauw! Eerst nog Vietnam, dan champie bij je ouders, daarna 10 dgn zen en dan gaan we eindelijk samen melk uit een kokosnoot drinken, joehooeee!!! Enjoy Vietnam💋💋💋
  5. Mirjam Smit:
    19 december 2017
    elke keer weer geniet ik van je verhalen el. je kan zo heerlijk schrijven!!!!!
    Dikke kus en veel plezier