Cliffhanger _ Het avontuur met de geknepen billetjes!

Nu komt het verhaal waar jullie op hebben gewacht en ik zal je vertellen zo boeiend is het helemaal niet (meer). Het waren mijn temperament en adrenaline die door mijn lijf raasde na de middag dat we onverwacht een scooterritjje naar een waterval in de buurt gingen maken...

Wat zullen we gaan doen... Laten we naar een waterval gaan. Hoever is het rijden vraag ik nog. "Oh 30 minuten ofzo" zegt Mudi ynonchalant.

—Die gasten hier rijden allemaal hard en soepel (ook wel als idioten). Ik ben gewoon nog niet zover. Niet dat ik een watje ben, maar ik ben liever voorzichtig. Daar komt bij dat alle scooterritjes tot nu toe niet bepaald relaxed en soepel verlopen. Naast hard gaan, wordt er weinig op elkaar gelet en gewacht. Scooters zijn oud en niet zonder gebreken. Elke scooter mankeert wel wat. Spiegel kapot of ontbreken. Remmen die blijven hangen, nauwelijks verlichting, start problemen, weinig power om een berg op te komen, doorgezeten buddysits etc.. Er heeft er altijd wel één gezeik.—

Een half uur is te doen en ik heb de nieuwe scooter van Fab overgenomen, dus oké. Adri sprong bij mij achterop. 'Oh shoot.. moet ik echt een kind achterop die even zwaar is als ik?' dacht ik nog. Maar Hey, niet miepen, gas geven! En daar gingen we met 7 scooters ,13 man.

Het was mooi weer, het zonnetje scheen een graadje of 30.
De moeite om iets anders aan te doen dan mijn zomerjurkje had ik niet genomen. We gaan naar een waterval om de hoek. Waarom zou ik?

We zijn lekker onderweg. Er zijn al 25 minuten verstreken dus we zullen er wel bijna zijn. 

Ach gut, afslag gemist!  Natuurlijk stoppen we op een onhandig punt vlak na een bocht op een drukke straat om daar te keren. 

We slaan af richting Bunut Bolong (boom over de weg). Daar kan het niet zijn want dat was zeker 55 min rijden. De helft van de scooterrijders waren we al kwijt, het temperament zwaaide al naar me. 

Met nog 3 scooters rijden we door de bergpas, onder dé boom door.. Het zonnetje was achter dikke wolken verdwenen, een windje zette op en het temperament omarmde me. 

We klommen door de bergpas met scherpe smalle haarspeld bochten omhoog. Het begon te regenen. Deze omstandigheden tezamen met de onwetendheid waar ik was en hoever ik nog moest én de verantwoordelijkheid voor een kind achterop maakte me een beetje angstig.

Bocht naar links, bocht naar rechts, met opgetrokken schouders en samengeknepen billen bleven we stijgen tot we ineens abrupt rechtsaf moesten. Een weg steil naar beneden en stijl omhoog. Gelukkig even geen bochten. Het temperament hield me niet warm alleen in mn hoofd. Op deze manier vind ik er dus echt geen reet aan. Gezeik! Lekker sociaal ook, dat er wordt gewacht! Dit is toch onverantwoord? Voor de terugweg ga ik Stijn vragen om van scooter te ruilen. Dan kan ik alleen en hij met Adri achterop. En zo ging het gemopper onder m’n helm door tot we op de plek van bestemming waren. De andere helft van de groep hadden een andere route genomen. Heel laconiek werd er gereageerd op mijn beschrijving van onze route. We kochten wat te drinken en daalde de 300 traptreden door het tropische bos naar beneden. Het waterval geweld was steeds duidelijker hoorbaar. Ben benieuwd! Ik had de waterval snel bekeken. Kroatië heeft me daarmee verwend en verpest. 

De omgeving vond ik veel bijzonderder, dus rustig klom ik de stijle trap weer op. Onderweg kwam ik een nieuwsgierige vrouw en haar schoondochter tegen. Leuk praatje gemaakt. Zij rustte nog een beetje uit en ik liep door de miezer verder omhoog. Toen iedereen boven was heb ik m’n vraag aan Stijn gesteld. Hij vond het gelukkig goed. 
Zijn scooter had ik voor mezelf, zo had ik niet de verantwoording om ook kind veilig thuis te brengen.

We reden het parkeerterreintje af en sloegen rechtsaf. 
!!Euhm error!! Vanaf deze kant kwamen we niet.. beginnen we nu al..? Ge... ! Rustig blijven... Ik heb alle tijd en Google Maps...

De scooter voor me houd ik strak in mn vizier. Hey, we zijn al 10 min onderweg, deze weg is best relaxed, helemaal geen steile haarspeld bochten alleen maar stijgen en dalen en mooie uitzichten. Na een minuutje of 15 verlaten we het mooie weggetje en draaien de hoofdweg op. Onder m'n helm moet ik lachen, de heenweg moet een vergissing zijn geweest. Jezus snap de laconieke reactie wel. Dit was piece of cake geweest. Nou ja.. ik weet weer waar ik ben, ontspan en geef een beetje gas bij. Net dat ik lekker comfortabel in het slappe zadel zit, herken ik in de verte mensen van ons langs de kant van de weg staan. Het zijn Stijn en Adri. Ik stop. Stijn heeft een lekke achterband! Beetje lullig en egoïstisch misschien, maar ik was zo blij dat dit mij niet was overkomen! John met Jois stonden er ook. Niet veel later reden Asri en Ninda langs en stopten ook. 

Het plan werd gesmeden. Asri ging kijken naar een benkal (motor garage), John zou blijven en ik zou met Jois op de scooter van John verder gaan. Het was immers al laat en Jois moet op tijd veilig thuis zijn en niet langs de kant van de straat blijven. Zo gezegd, zo gedaan.

Met Jois achterop reed ik verder. Zo’n 4 km verder, wordt er gezwaaid. Het zijn Agus en Sintha.
Hun motor had het opgegeven. Mudi was al onderwerp voor hulp.
Net na Jois en ik wegliepen hoorde we de motor starten. Gelukkig! Die komen thuis! Meine gutte.. who’s next?

We stapte op, draaide de sleutel om en de scooter maakte contact. Ja je weet het maar niet, het wordt steeds minder vanzelfsprekend! 

Gas erbij en daar gingen we weer. We zijn al bij het sportveld, bijna thuis! Ik moet tanken, maar breng eerst Jois thuis. Ik had het nog niet bedacht toen m’n stuur begon te trillen en te trekken... KAKTUS!
Ja hoor een lekke voorband!
Voorzichtig naar huis, het gaat nog! Thuis aangekomen werd ik geholpen door Nitha en Agus om naar een benkal te gaan. Bandje plakken, zit je ook niet op te wachten! 

Bij een rommelige garage box zit een mager mannetje met meer olie aan zijn lijf en kleding dan in de scooter zelf. Hij hurkt zich bij de voorband. Voelt, trekt, sleutelt, draait en dat riedeltje weer terug. 1,2,3 klaar! Rp 30.000,- alstublieft.
Opgelucht reed ik naar huis. (Schut ze zo uit m’n mouw)

Al met al, vanmiddag vervloekte ik de weg en wenste voor een veilige thuiskomst. 

Die doelstelling is behaald!  ✔️