Bali_2._De confrontatie

De tijd vliegt echt voorbij. Hier is dat echt niet anders! De dagen schieten voorbij met mooie ontmoetingen, prachtige uitzichten, uitstapjes, activiteiten, bijzonder en verdrietige verhalen.

Week 1, die strak stond van nieuwe indrukken en ervaringen, waarin vooral mijn gevoel centraal stond. Ik moest wennen en mijn draai vinden in en om het Panti. Natuurlijk veranderde dat niet direct op het moment dat week 2 (maandag 9-10-17)  begon.
Alhoewel...

Maandag 09-10-17_Trouwdag van mijn ouders!
Het is 5:15 uur de muziek knalt weer door de speakers en ik kan de slaap niet meer vatten. Ik had me nog een keer omgedraaid maar het bleek kansloos. Dus eruit en naar buiten. Het was rustig. Kids hadden blijkbaar meer moeite om eruit te komen.

Op het bordes nam ik plaats naast Pak Ronny, hij is de huisvader. Een plastic bak met mobieltjes en een kasboek liggen voor hem op tafel. In de regel leveren de kids na het weekend (zaterdagmiddag tot maandagochtend) hun mobiel in. In het eggie worden door de pubers de mobieltjes dagelijks na schooltijd uit de bak gepakt en voor het slapen weer terug gelegd.
In het kasboekje houd Pak Ronny bij hoeveel geld hij aan wie geeft. Kids krijgen geld om te kunnen tanken en/of om wat te kunnen kopen in de pauze op school.

Met nog een duffe kop en dikke slaperige ogen, gepropt achter brilglazen, zat ik markant 5 minuten tot Okta naast me stond. Ze houdt een kaartje voor mijn neus met de opbeurende tekst: "The comeback is always stronger, than the setback."
Of ik de betekenis kan uitleggen, want dat was haar huiswerk voor Engels. Ze noemde het een setdown card. Gezellig, luchtig begin van de week.
Haar huiswerk opdracht is mij niet helemaal duidelijk, dus ik begon de quote te definiëren. Het verleden is in deze quote een belangrijk element die je niet kan ontwijken. En dat vind ik confronterend. De kids praten hier niet graag over hun verleden of afkomst, althans niet in het openbaar. Af en toe hoor je kinderen iets zeggen over waar ze vandaan komen of waar familie woont.
Vooral Jois (ver)wijst graag naar Sumba, het eiland waar hij vandaan komt.
De uitleg heb ik algemeen gehouden en door middel van een tekeningetje begreep ze het helemaal. Met een sterk gevoel vertrok naar school.

--Inmiddels weet ik dat de lerares haar huiswerk als goed beoordeeld heeft! In da pocket! --

Pak Ronny was misschien onder de indruk, want hij vroeg me gelijk of ik bij de counseling gesprekjes wil zijn. Op dinsdag- en donderdagmiddag staat zijn kantoordeur letterlijk van 16 -17 uur open. Kids zonder drempelvrees kunnen dan even hun verhaal doen, vragen stellen, persoonlijke aandacht krijgen, etc..
Oei, morgen hebben we een waterfall op de planning en donderdagmiddag zwemles. Druk schema! Daarbij ben ik van mening dat mijn aanwezigheid geen toegevoegde waarde zal zijn.

De dag verliep soepeltjes, weinig bijzonderheden. Met vrijwilligers gingen we buiten de deur eten bij het nieuw geopende restaurant waar 'ons' Herman werkt.

--hersenspinsel: elke keer als ik de naam Herman hoor of uitspreek of typ, hoor ik Acda en de  Munnik zingen. Vervolgens kom ik er niet meer vanaf. Herman in de zon op het terras. Leest in het AD dat ie niet meer in leven was..--

In het moderne restaurant Rosali's krijgt hij de kans om te leren in de praktijk. 7 dagen in de week van 8 uur 's ochtend tot 24 uur. Soms 22 uur,  maar je collega's zijn je vrienden, dus je blijft tot sluit en helpt mee met schoonmaken.
Zal lekker verdienen.... Zeker! Rp 1.200.000,- per maand dat is ongeveer 75,- Euro. Hij heeft al promotie gemaakt. Hij is chef afwas en mag nu ook de kok helpen met de rijst koken.

Herman mocht met ons mee eten. Dat heeft zijn baas goed bekeken, want wij betalen natuurlijk voor Herman en Herman besteld het duurste wat op de kaart staat. Groot gelijk heeft ie.
Het eten was eten leek meer op Chinees, iets andere smaak met het zelfde effect al bij de Chinees in Nederland ;-)!
Ach, wij hebben lekker gegeten en met een koude Bintang geproost op de laatste avond van Femke.

Dinsdag 10-10-17_Na Femke uitzwaaien, ontbijt en koffie was het tijd voor Fab en mij om met Pak Ronny bij 2 scholen langs te gaan, Engelse les (geven)!
Sinds ik hier ben heeft pak Theo en Pak Ronny mij gevraagd of ik Engelse les wil geven en wanneer ik kan. Nou ja in principe kan ik elke dag, maar ben geen lerares. Dus wat wordt er precies verwacht, wat moet ik doen.
Het antwoord wordt mij niet duidelijk gegeven. Toch wil ik graag weten waarin ik terecht kom.
 
-- Het is overigens geen uitzondering dat vragen onbeantwoord blijven nadat jou een "to do" is opgedragen. Misschien zijn vragen lastig of misschien is het gemak en luiheid. Telkens het wiel opnieuw laten uitvinden. Lekker effcient! Wie mij kent weet dat ik daar moeite mee heb! Waarschijnlijk ben ik degene die het moeilijk maakt (in t hoofdje). Okay, let it go! --

Om 10:00 uur waren we welkom op "SMK Marsudirini".  Katholiek beroepsonderwijs, richting: hotelwezen. Het is een groot, netjes uitziend gebouw, in bamboe stijgers wordt een nieuw gedeelte bijgebouwd. We nemen plaatst in een ontvangstruimte met zithoek, kast en aantal ordners. Geen PC te zien. Basic maar clean en opgeruimd. Naast een afbeelding van Maria hangt een bord met de organisatiestructuur aan de muur.Een zuster komt binnen en stelt zichzelf voor en praat druk mat Pak Ronny. Haar uitstraling is zacht, uit haar tone of voice is duidelijk dat ze geen zachte is. Deze vrouw houdt van afspraken en structuur.
Het is niet de bedoeling dat wij een les bijwonen of een leslokaal binnen gaan, dat zou de rust en orde verstoren. Op deze school hebben ze een schoolrooster, wil je lesgeven dan moet dat ingepland worden. 
Om eerlijk te zijn viel er een last van mij af. Ik kan er niet zo goed tegen om onvoorbereid/ onwetend aan de slag te gaan. Laat staan een les Engels geven aan een klas onbekende Indonesische kinderen waarvan ik de taal niet spreek. Hoewel ik me altijd wel red, bezorgd het me een zenuwachtig en onrustig gevoel. Gelukkig, saved by the bell, zullen we maar zeggen. Zuster groet ons en verlaat de kamer.
De conciërge in zijn op de groei gekochte uniform komt binnen, stelt zichzelf voor en nodigt ons uit voor een rondleiding.
Over de buitengangen lopen we langs lokalen. Aan de buitenmuur hangen in houten lijsten posters met het rooster en de schoolvoorschriften. Hetzelfde gevoel als ik door museum "oud Soest" wandel bekruipt me, alleen is dit museum nog volop in bedrijf. Geen HP, Mac, Laptop, etc. te bekennen. Solide houten meubels met ordners en andere paperassen.
Paar zusters zijn bezig met de administratie. We volgen de conciërge de trap op naar de praktijklokalen. Het eerste lokaal waar we naar binnenkijken zijn meiden druk in de weer met het opruimen en straktrekken van de ruimte dat een soort voorraad/ schoonmaakhok moet voorstellen.
Zodra we worden opgemerkt begint het gegiechel van de meiden. Het was de klas van Nitha en Ninda. We werden herkent en het volume van het gegiechel ging omhoog. Uit de volgende lokalen steken jongen hun nieuwsgierige koppen naar buiten.  In deze lokalen wordt het vak housekeeping gegeven. Naast het schoonmaak lokaal, zijn er 3 hotelkamers nagebootst. Een 2persoonskamer, 2persoons deluxe en een kamer met 2x 1 persoonsbedden. Het zag er al strak uit. We liepen verder langs andere lokalen waar theorielessen gegeven worden, stiekem kijk ik door de louvres naar binnen. Achter ons roept een opgewekte vrouwenstem: Hello, hello, my class likes to invite you to meet you. Can you tell a story about yourself?"
Met vragende ogen en een verlegen big smile kijken Fab en ik de conciërge en Pak Ronny aan of het wordt toegestaan. We staan te popelen.. bedoel nu we er toch zijn.. ;-)!
"Yes, Yes, it's okay."
En daar stonden we dan toch voor een volle klas kinderen met de leeftijd van 16/17 jaar. Nadat we ons hadden voorgesteld en beetje over Nederland hadden verteld, was het aan de kinderen om vragen te stellen. Kinderen konden best okay Engels.
Het was een gezellige boel die werd afgesloten met natuurlijk een groepsfoto. 2 (3 of 5) vingers in de lucht.. kom op, kom op! (stukje rap van Ali B). Cheeeeeese..

-- Je vraagt je misschien nu af van: "Hey Ellen, dit is toch ook onvoorbereid?" Dat klopt! Maar dit was zo onverwacht dat mijn hersenspinsels, vragen en onzekerheden niet eens de kans krijgen om op te treden. Dan is het mijn optreden ;-).--

Energiek vervolgde we ons rondleiding. Voordat we bijna bij de uitgang waren, kwam er nog een leraar ons toegesneld en stak in goed en verstaanbaar Engels zijn verhaal af wat hij zoal heeft meegemaakt in zijn loopbaan van de afgelopen 30 jaar. Hij heeft op vele toeristische plekken gewerkt, maar heeft uiteindelijk ook voor familie en in zekere zin zekerheid gekozen.
Het was misschien voor hem ook even een verademing om weer eens met toeristen te bomen over Bali, werkgelegenheid en de voorzieningen. Front office management is het vak dat hij geeft. Hij kan goed vertellen vanuit de praktijk. Als hij maar niet zo uitweidt als nu, dan haalt de lesstof het einde van het schooljaar niet. Hele aardige man, die heel hard werkt daar van geniet en dankbaar voor is.

Pak Ronny vroeg of we naar de school van Eni en Maya wilden gaan kijken. (Eni heb ik eerder gescheven als Any, maar Eni is de juiste spelling.) Natuurlijk! And off we go to "SMA Saraswati"
We reden een stil terrein op en keken uit op een U-vormig laag gebouw. Muren met afgebladerde verf en het onkruid tussen de groene tegels riepen direct een andere sfeer op.
We namen plaatst in de ontvangstruimte met ook solide houten meubels, maar dan uit de tijd net na Christus. Bureaus met hoge stapels papier. Kasten met uitpuilende ordners.. Iets zegt me dat het hier iets minder geordend en gestructureerd is dan bij de vorige school.
Een mooi verzorgde vrouw komt binnen en stelt zichzelf voor. Buk Surya, zij is het schoolhoofd. Haar Engels is goed. We hebben een interessant gesprek gevoerd. Wat ons meer inzicht gaf over de verdeling in het land en specifieker op het eiland Bali. Expres zeg ik meer inzicht, want helemaal begrijpen doe ik het nog niet. Of eigenlijk wel, kort door de bocht.. Met een bepaalde komaf, religie en financiële middelen heb je op voorhand al een voorsprong en dus betere kansen. Discipline zitten er bij veel mensen wel in, maar het is de omgeving waarin je opgroeit die de mogelijkheden biedt.

-- Discipline, gelieve niet verwarren met structuur en efficientie. Alles plan-plan.--
 
Als je het wereldwijd bekijkt is dit een veel voorkomend probleem. Weet ik veel, misschien is het meer normaal dan abnormaal. Met mijn neus wordt ik op de feiten gedrukt en het laat me niet onberoerd achter.
Er werd geen rondleiding gegeven, maar de lerares Engels, Buk Puci, schoof in haar pauze even aan. Nadat ze zichzelf had voorgesteld maakt ze gelijk haar excuses over haar Engels, ze kan het nog niet zo goed. (OMG, serious? Grapje zeker?)
We voeren een boeiend gesprek over de studie Engels die ze net (niet?) heeft afgerond, het schoolsysteem, doorgroei mogelijkheden en de kansen. Terwijl ik met haar praat vraag ik mij af hoe, waar en wanneer zij Engels heeft geleerd en wanneer ze het nu nog toepast. De zinsopbouw, uitspraak, het zoeken naar woorden ook de simpele, het is echt niet goed!
Hoe moeten de kinderen het dan leren? De bel gaat, ze moet naar haar klas.Saved by the bell - nu voor haar!
We praten verder met Buk Surya, ze vind het enorm belangrijk dat de kinderen Engels leren spreken. Dat vergroot je kansen op de arbeidsmarkt in grote welvarende steden.
Maar dan nog is het voor deze leerlingen moeilijker om ergens te komen dan voor de kids van de school waar ik vanmorgen ben geweest. Die staat namelijk als heel goed aangeschreven. Leerlingen moeten een bewezen niveau (komaf en geld) hebben om toegelaten te worden.
Deze school waar ik nu ben, Saraswati, waar iedereen de urgentie begrijpt zit vast in een benarde positie. De school leeft op gelden vanuit een stichting en niet vanuit de overheid. Ouders zijn eigenlijk verplicht jaarlijks schoolcontributie te betalen. Lukt in de meeste gevallen niet. zeker niet in de gestelde betalingsperiode. Het is schraal.
Want er is haast geen financiële zekerheid. Er is geen geld voor een redelijk salaris van leerkrachten, waarmee uitgesloten wordt dat je goede leerkrachten voor de klas hebt staan.

Leerlingen van deze school hebben het thuis niet breed. Als ze van school komen wordt er van de meesten verwacht mee te draaien op het land of het huishouden. Huiswerk maak je maar in je eigen tijd!
Enige vorm van begeleiding? Ik betwijfel het!

Buk Surya legt dat er maar weinig mensen Engels kunnen, zeker oudere generaties. Ze hebben het niet gehad, of niet begrepen. Naast Balinees en Indonesisch komt Engels op de 3e plek. Soms wordt ie in gepikt door Japans of Chinees. Kortom, als je in deze toerisarme omgeving opgroeit, in een niet bepaald welvarend gezin met juiste achtergrond, dan heb je geluk, doorzettingsvermogen, wilskracht en geloof nodig om je kansen te vergroten.

Je moet sterk in je schoenen staan de druk van de maatschappij ligt hoog, maar vlak de druk van de familie niet uit! Familie is je alles. Familie staat hier het hoogst in het vaandel. Wanneer je dus een mooie kans krijgt in de maatschappij neem je het dan aan  en durf je daarvoor je familie te verlaten?
De kans dat je grote ruzie hebt en niet meer aangekeken wordt ligt op de loer. Is het onzekere en onbekende doel nastreven dat je waard?

Uren had ik met Buk Surya kunnen praten, maar er moet ook weer gewerkt worden. Ze ontvangt vrijwilligers met open armen met als doel Engels naar een hoger level te tillen. De focus ligt op conversatie en uitspraak. Nou ik ben er nog een aantal weken, dus als ik het opzet kan hopelijk een nieuwe vrijwilliger het overnemen. Fabienne, gaat donderdag naar huis, vandaar dat zij er niet bij kan zijn.
 Aan de hand van het rooster hebben we voor aankomende donderdag 1ste klas, zaterdag 3e klas en volgende week maandag 2e klas afgesproken dat ik er ben.
Met nieuwe indrukken, verslagenheid en hoop scooterde ik rustig naar huis, de gesprekken tot me door laten dringen. 

--dagboek: Zie mij hier zitten, de westerling, die vorige week openlijk haar vragen en onzekerheden blootstelde. Het is weer meten met andere maten. Mijn spinsels draaien overuren. Te veel onwetendheid, vragen en gedachten. Hoe? Waarom? Relax El.. je bent aan de andere kant van de wereld het gaat hier nu eenmaal zo. Er wordt hier minder gegeven om dit soort zaken. Is wat ik mezelf wil doen laten geloven, maar dat doe ik niet!. Want ik geloof dat veel mensen wel beter weten, maar de drempel om het anders te doen te hoog is. Naast een offerplaats ligt een drempel en achter de muur verschuilt zich een doofpot.. Nederig omarmen ze het vertrouwde. --

's Middags stond er een scooter tocht naar een waterval in de buurt op de planning. Net onderweg begon het te regenen. Fab en ik zijn wegens veiligheidsredenen en een verbonden ontstoken voet (Fab) rechtsomkeer gegaan. Gaf ons de tijd voor boodschappen en napraten over ons ervaringen en inzichten.

Woensdag 11-10-17_Omdat dinsdag zo'n lang verhaal was, houd ik woensdag graag kort! Qua nieuwe ervaring zou het in het niet vallen.
Het was een rustige dag, op het moment dat ik me verveeld dreigde te raken stond Bryan voor mijn neus met badmintonrackets en een veren shuttle.
Typisch 'Okeeej.... Ik heb dit heul lang geleden eens gedaan, dus ik denk dat ik het kan' momentje!
En dat was ook zo, we tikten de shuttle lekker heen en weer. Grappig dat ik hier uit mijn verveling wordt getrokken en blijkt dat ik badminton best leuk vind.
Okta riep vanaf het bordes of ik wilde joggen. Sure! John stook andere kinderen op. 15 min later liepen we met een grote groep een rondje door (daar hebben we hem weer..) het prachtige landschap.
Kinderen rennen hierdoorheen zoals ik de groene paaltjes loop. Ter info voor outsiders: Blauwe paaltjes is een begrip in Soest e.o.. Het is een looproute door de Soesterduinen. Mooie natuur gebied. Een Soester trekpleister, zeker het bezoeken waard.

--Rennen = wandelen want veel kids hebben amper/geen conditie--

Donderdag 12-10-17_In Shock!
Fabienne, mijn roomy is vanmorgen vertrokken :-) Ik heb echt een geluk gehad met zo'n leuke lieverd op mijn kamer. Ik ga je missen maar niet vergeten!
Beetje zenuwachtig bereid ik me op de volgende activiteit.
 
-- whatsapp: Vandaag start ik met assisteren van de lerares bij Engelse les. Aandacht ligt op conversatie en uitspraak. Poeh, ik ben er nog maar 2 weken! Hopelijk neemt iemand het stokje van mij over. Het is water naar de zee dragen, dus ik stel mezelf voor dat ik misschien net die ene druppel ben die blijft hangen. Zou wel een mooi begin zijn toch? Ik ben echt geen moeder Theresa, maar deze situaties drukken je wel op feiten die echt binnenkomen, waardor alles in je zegt dat wilt helpen.--

Deze dag heeft me qua ervaring het meest geleerd, teleurgesteld, versteld doen staan en een spiegel voorgehouden. De wan stond me nader dan de hoop.
Om 10:15 uur moest ik op SMA Saraswati zijn voor de Engelse les van de eerst klas. John was nieuwsgierig en met mij mee.

--John, collega vrijwilliger, nuchtere gozer uit Ouddorp. Als hij zijn verhalen verteld over zijn werk in de plaatselijke veredelde snackbar en uitgaan, dan waan ik me in de tijd dat ik bij Toontje werkte. Ging er precies zo aan toe. Zijn verhalen over voetbal en zijn team doen me denken aan de verhalen van VVZ5 ;-) Verder is hij heel goed met de kids hier. Hij is nuchter en maakt zich niet druk.--

We werden ontvangen door Buk Pusi. Ze ging ons voor de klas in, waar op dat moment 7 leerlingen zaten. We stelden onszelf voor, 14 lege ogen staarden terug.
Ik had ze echt van alles kunnen zeggen, dat ik koningin der Nederlanden ben. Ik had ze een songtekst kunnen opdreunen alsof ik wat over mezelf vertel. Ze hadden me net zo glazig aangekeken. Puci vraagt ons plaats te nemen aan de lage lessenaars. Dit schoolmeubilair is voor de oorlogs, WO I wel te verstaan. Stevig spul. Het is een houten plank als bank en een houten tafel met inleg vak. Er hangt niets aan de muffe muren, behalve een armoedig offerhuisje. Voorin de klas hangt een whiteboard, die allang niet meer wit te noemen is en ook nooit meer wit te krijgen is. Op een stuk piepschuim is het rooster geplakt. Buk Puci vraagt de kinderen hun werkboek open te slaan op blz 21. Dan begint ze met lezen, ze dendert over de pagina heen tot ze bij een soort van opdracht komt. Ze verteld wat in het Indonesisch, ze lijkt te zeggen:"Ik lees de zin voor en jullie schrijven het na." Haar Engels is haast niet te onderscheiden van Indonesisch (en dan te bedenken, dat ze nu misschien extra haar best doet.). Ondertussen zijn er nog 2 leerlingen binnengekomen. Ze zijn veel te laat, maar daar wordt niets over gezegd. De les gaat over Simple - Continious - Perfect.
Enfin Puci begint met dicteren van de zinnen, kinderen schrijven mee. Na alle zinnen voorgedragen te hebben krijgen de kinderen 1 voor 1 de beurt om de zin op het bord te schrijven.
Al snel valt ons op dat de kinderen precies opschrijven wat ze horen. Het is wiskunde met woorden waarbij de grammatica de formule is!
De les is een eenzijdig dialoog die voornamelijk in het Engels opgelezen wordt en naar het Indonesisch vertaald wordt tot er een opdracht staat.
Buk Puci geeft liever de beurt aan de meer oplettende meisjes voorin de klas dan aan de hangende jongens achterin de klas. Jongens hadden pech vandaag. Ze zijn aan de beurt! "Who want next?"
John steekt zijn hand op en wijst een gozer aan die alleen maar bezig was met tekeningetjes maken. "He, he want!" Kereltje schrok op uit zijn anime bubbel en stiefelde naar het bord.
Hij had geen idee! John en ik waren getuige van een standje dat de lerares gaf. Eerste in haar loopbaan verwacht ik. : "Why not attention me?" roept ze. Normaal negeert ze onoplettend gedrag, weet ik zeker! Ze dendert liever over de pagina's heen en haalt opgelucht adem als er weer een lesuur Engels voorbij is. 

--Les uur = 1:45 uur = niet te doen!--

Met behulp van de klas schrijft het jochie de zin op. Wederom schrik ik me kapot.
Het lollige was er voor mij af ongeloof was er voor in de plaats gekomen. Buk Puci doorstreept de woorden die niet goed geschreven staan en dendert door naar de volgende zin.
Nergens wordt er stil gestaan bij de betekenis van de woorden. Het woord "to" wordt als "two" of "too" geschreven. Het is puur gokken wat de kinderen opschrijven. Het klinkt hetzelfde, hoe moeten zij weten dat het anders geschreven wordt in de context van de zin? Hoe kan je een zin opbouwen als je de betekenis niet kent? Dikwijls worden (ook door lerares) lidwoorden en persoonsvormen vergeten, dat is nog te begrijpen omdat ze dat in eigen taal niet gebruiken.
De lerares had natuurlijk als verteld dat haar Engels not so good is, maar les geven is ook zeker niet haar sterkste kant. Uitleg geven, kinderen bij de les houden lukt haar niet. Het doet me echt een beetje pijn om te zien.

--geschiedenis: Toen ik op de middelbare school zat werd ik gepest en in de klas voor lul gezet door de Engels lerares. Toen zat ik ook vaak met een brok in mijn keel mijn tranen weg te duwen. Nu zit ik weer met tranen in mijn ogen tijdens Engels!-- ,

Van de lerares krijg ik het antwoordenboek in mijn handen gedrukt of ik de volgende zinnen wil oplezen. Hetzelfde als zij deed.
Mooie zinnen ook. "You are too fat, you should go on diet." "Your hair is too long, you hould haircut."
John en ik hebben na de les kort met Buk Puci gesproken. Ze weet het ook allemaal niet goed te verwoorden, maar dat het een lastig pakket is moge wel duidelijk zijn.

De wanhoop maakte zijn intrede, gevoel van machteloosheid nam het over. Wat kan ik hier nu aan veranderen? Welke opties heb ik? Nog maar 2 weken ben ik hier, wat kan ik in die tijd bewerkstelligen? Met de beste bedoelingen kan ik hier iets opzetten, maar wie neemt mijn stokje over? Continuïteit en structuur is nodig om het niveau te verbeteren, wat begint bij de leraar. Zijn financiële middelen de enige opties om de kwaliteit te verbeteren? Ik ben er bang voor!
Ik voel me een toerist die een ervaring rijker is. Een egoïst. Een rijke westerling die keuzes kan maken en voor zichzelf heeft gekozen!

=> OPROEP: Ben jij reislustig, vermogend, goed in Engels in woord en schrift, kan jij een organisatie managen, opleiden, enthousiasmeren en heb je minstens een jaar de tijd?
Dan ben ik op zoek naar jou! Voor kost en inwoning mag jij samen met schoolhoofd een structuur opzetten die het level van Engels naar een hoger level kan tillen. Super tof toch?

Indien je niet in het zoek profiel past, dan mag je ook een donatie doen voor het aanschaffen van woordenboeken, posters en ander lesmateriaal.

En de muren kunnen ook wel een nieuw laagje stuc gebruiken. Iets voor jou René? :-D

Elke bijdrage is welkom!

Vrijdag 13-10-17_Deze dag was even bijkomen van donderdag. Alles plan-plan. Na het ontbijt met vrijwilligers scooteren naar de Paarse kamer voor een frisse smoothie. de middag heb ik besteed aan cadeautjes kopen voor de Quiz morgenavond. Ik had namelijk een trolley meegenomen vanuit Nederland met kleding en wat speelgoed. Maar niet genoeg voor alle kinderen en zeker niet voor jongens. Dus ik moest mijn tekorten aanvullen zodat ik ieder kind wat kan geven. Wel zo eerlijk. Gewoon geven is niet leuk, dus we hebben er een quiz omheen bedacht. Boys vs. Girls.
Cadeaus was deels gelukt morgen laatste dingetjes zoals frisdrank en chips.
Voor het eten zijn we met een groep naar het strand gereden. Mijn eerste zonsondergang van mijn reis! Ik heb ervan genoten :)!
Vrijdagavond dus Engelse les om 20:00 uur. Ik heb Human Body als topic gekozen. Even kijken of ze het kunnen benoemen. Om eerlijk te zijn viel het me tegen hoeveel ze wisten. Paar rondjes met de klok mee lichaamsdelen aanwijzen en benoemen, nadat de kennis opgefrist was sloot ik de les af met "Hangman". Lekker toepasselijk bij het onderwerp.. yep I know..best slecht!
Natuurlijk mochten het alleen maar woorden in het Engels zijn. Het was een gezellige afsluiter.

Zaterdag 14-10-17_Laatste inkopen voor de quizzzz, taart eten in het restaurant van Herman. 's Middags zwemmen en 's avonds jawel... Boys vs Girls.
We hadden 4 teams van 4 en 2 teams van 3 kids, een quizmaster (Stijn) en 2 assistenten (John en ik). Per ronde moest een team jongens tegen een team meisjes opnemen. We stelden 5 vragen. Team met de meeste punten = winnende team.  Na de 3 rondes en alle teams aan de beurt waren geweest was het tijd voor frisdrank en chips (feest). De namen van de winnende teamleden hadden we opgeschreven en in een cirkel op de grond gelegd in het midden ligt een flesje om te draaien. Spin the Bottle de naam waar de dop naartoe wijs mag als eerste zijn/ haar cadeau van de tafel kiezen. Enzovoort. Geloof dat iedereen het leuk heeft gevonden en blij is.
Na het spel zijn we naar een drama gaan kijken die hier om de hoek werd gehouden. Het optreden was inderdaad drama.

Zondag 15-10-17_04:30 uur WAKKER worden - 04:55 uur vroem vroem achter Ogy (misschien eerder geschreven als Okki) en Rikki aan naar de markt. Ninda en Eni volgende later.
Je moet wel zo vroeg gaan ten eerste voor de temperatuur en er is dan nog veel keuze in vis, vlees en gevogelte. Later op de dag is haast niet mogelijk i.v.m. de temperatuur. Het was enig. Een drukke binnenplaats met lange tafels vol met hiervoor genoemde waren, groentes, eieren, zaden, kruiden, broodjes, wasmiddel en nog veel meer. Her en der rijzen offerhuisjes boven de tafels uit. Het ruikt er naar wierook en vis. Het eerste rondje dat we eroverheen liepen zat mijn neus nog dicht ik rook het nog niet zo sterk. Het derde rondje werd ik echt misselijk van de indringende vis geur. Ogy coördineert de inkopen op de markt, de kids weten welke richting ze op moeten en tot welk bedrag ze kunnen onderhandelen voor de producten. Met een kar vol aan etenswaar rijden we weer terug naar huis. Het wordt al licht.
alles wordt uitgestald en opgeborgen. De kids met kookdienst pakken hun benodigdheden en beginnen nagenoeg direct met snijden en bereiden van het eten voor vanmiddag, vanavond en morgenochtend.
Wat zullen we gaan doen... Laten we naar een waterval gaan. Hoever is het rijden vraag ik nog. "Oh 30 minuten ofzo" zegt Mudi nonchalant.
Die gasten hier rijden allemaal hard en soepel (ook wel als idioten). Ik ben gewoon nog niet zover. Niet dat ik een watje ben,  maar ik ben wel voorzichtig.
Nou okay een half uur is te doen. Dus hop daar gingen we. Adri sprong bij mij achterop. 'Oh shoot.. moet ik echt een kind achterop die even zwaar is als ik?' dacht ik nog. Maar hey! Niet miepen, gas geven. En daar gingen we....  Om in deze blog nog een lang verhaal te voorkomen beschrijf ik dit avontuur in een aparte blog; cliffhanger.

's Avonds kwam Barbara aan, mijn nieuwe kamergenoot. Groningse student, 21 jaar. #chill #weetjewel #ohjajoh #goh.

Week 2 begon met een quote die best als topic van deze blog had kunnen zijn. 
Op naar week 3! Welke taferelen zullen zich dan aandienen?

Liefs,
Ellen

Oh even een persoonlijke status update: Het gaat goed, heel goed!

XX