Bali_week 4_De afsluiter

Meen je dat nou.. week 4? Is het echt? Echt mijn 4e en laatste week? Mijn laatste week van mijn eerste maand?
Ja.. Ja.. Jaahaa ..JA . !

Ow kak.. Ik wil nog zoveel. Maar wat kan ik nog doen? Deze week krijgt alles wat ik nog doe een 'laatste keer' moment.
Ik besluit geen plannen te maken en de dingen te laten komen zoals ze zijn. Als er iets is dat ik geleerd heb of juist afgeleerd heb de afgelopen tijd is het wel loslaten en accepteren van de (wijzigingen in) planning. Oh en er zijn nog veel dingen waarvan ik geleerd heb. Niet perse grote dingen, ook hele kleine die ik met mij meeneem en waarvan ik hoop dat ze blijven hangen. Ook daarvoor houd ik deze blog bij. Dat wat ik meemaak geen vage herinneringen worden, maar dat ze blijven leven. Dat als ik het volgend jaar terug lees nog precies weet wat ik voelde, wat het met me deed, wat het mij heeft laten inzien en heeft gebracht.

Voordat ik aan dit project (vrijwilligerswerk) begon had ik geen idee wat me te wachten stond, alles was nieuw en onwennig. Nu 3 weken verder, loop en scooter ik hier rond alsof het altijd zo geweest is. Ik bedoel er maar mee te zeggen dat een nieuwe omgeving heel snel eigen wordt. Dingen worden gewoon, omdat dingen nou eenmaal zo gaan...
Het scheelt wel dat ik in het bezit ben van prima sociale vaardigheden. Ik ben niet verlegen, pas me makkelijk aan en heb empathie.

Hoe het ook zei, het voelt goed dat ik mijn draai hier heb gevonden, het voelt vreemd dat dit mijn laatste week is, het is mooi dat het me zoveel heeft laten (in)zien, het is jammer dat ik maar zo weinig kan betekenen.
Ach misschien brengt deze week mij wel op een geniaal idee, misschien kan ik nog het en of ander doen, misschien moet ik me niet zo druk maken en er nu gewoon zijn, nu ik er nog ben! Maak er het beste van!

Maandag 23-10-17_Het is weer maandag, begin van een nieuwe week, begin van mijn laatste week. Hoewel ik het besef van dagen al een beetje begin te verliezen, voelt de maandag nog wel als het begin van een nieuwe week. De muziek gaat weer om 5:00 uur keihard aan. God als er iets is wat ik niet ga missen is het dat wel. Ik ben er inmiddels zo aan gewend, dat ik vaak al voor de muziek wakker wordt. Na een aantal pogingen van doorslapen ga ik er meestal rond 5:15 uur uit. Das vroeg.. Zelfs voor mij! Het korte slapen, eist wel eens zijn tol geloof ik. Maar vandaag niet, vandaag ben ik fit en heb er zin!

Stijn, Peter Pan en Barbara en ik zijn al vroeg op pad gegaan voor een scooter tour in de omgeving. John bleef thuis. Hij was erg ziek gister. De hele dag had hij, tussen de wc en bos bezoekjes door, op bed gelegen. En nu voelde hij zich nog beroerd. Jammer wel, want het was een leuk uitje wat ook nog eens zonder gekkigheid is verlopen. In ieder geval niet voor Stijn en mij.

Wat hebben we gedaan en gezien? 
Vanuit het panti zijn we naar Turlte Conservation in Perancak gereden. Daar hebben we 15 schildpadjes uitgezet de wijde zeewereld in. Het was leuk, maar bij nader inzien vroeg ik me af of het nou echt wel een goede daad is. Was het wel de juiste timing voor de beestjes? Nou ja we zullen het nooit weten! Derhalve ga ik ervan uit dat de man weet welke beestjes hij in een bak mietert om uitgezet te mogen worden. Heel selectief zag het er in ieder geval niet uit. Het is wel mooi om te zien hoe de beestjes instinctief richting de zee spatelen over het strand. De een wat fanatieker dan de ander. En ik misschien het meest ;-). 
De beestjes komen altijd nog even 1 keer met hun koppie boven. Het is even goed opletten, maar dan zie je het wel. Echt schattig.. tja op dat moment ben ik gewoon enthousiast.

Vervolgens zijn we naar de andere kant van de landtong gegaan om bij Perancak sunset point een fresh coconut juice te drinken.Hele mooie plek. Uitzichten op de zee en op de haven. Heel erg ontspannen. Na 4 liter kokossap konden we weer door. We gingen naar een stukje ongerepte natuur vlakbij ons huis. En dit keer was het echt om de hoek. We stalden ons scooters langs de kant van de weg en liepen via een bospaadje de dieper de jungle in. Beetje klimmen en klauteren. Levensecht apenkooien is aan mij wel besteed. (Mits het droog en zonnig is.)

Er is een watervalletje hoorbaar en zichtbaar, we komen dichterbij en zien twee mannen in het mooie beekje  bij het watervalletje staan. Ze zijn naakt. Dat doet ons besluiten om dan maar de andere richting op te lopen. Wauw, wat is het hier mooi, puur en zuiver. Het beekje nodigt uit om er een duik in te nemen. He kak, ik ben m'n zwemspullen vergeten. De anderen liggen al.. Gut ik ga hier niet staan toe kijken, kan mij het schelen ik ga gewoon met bh en string. Nonchalant ga ik snel het water in en blijf beetje op mijn rug dobberen. Onderwijl dat Peter Pan Barbara probeert te laten vlieg en Stijn ook met iets, sneak ik het water weer uit. Zo ik ben ook lekker afgekoeld. Ik kleed me aan en ga op onderzoek uit. Net als vroeg in Kroatië over de rotsen van de Kornati. Even kijken wat er om het hoekje is.. 

Oh! Hey.. huh wat doe jij hier? Komt verbaasd en lacherig uit Bars mond.

Soms zijn er momenten waarin je direct voelt de ongenode gast te zijn. Dit was zo'n moment. Hoewel ze daarna ook vroeg of ik foto's van ze wilde maken! Na hun poses in het ondiepe water gingen ze lacherig verder.. de bocht om..  uit het zicht!   

Ik liep weer terug, Stijn was ook uit het water. Het leek erop dat de naakte mannen aanstalten aan het maken waren om weg te gaan. We hebben zo'n 15 minuten gewacht tot ze echt weg waren. Als je er dan toch zo dichtbij bent, dan wil je het zien ook! Het was weer geen spectaculaire waterval!
Gezien, klaar, we kunnen gaan.. Maar Bar en Kevin dan? Tja die zijn inmiddels al een tijd weg en zowel Stijn als ik hadden het gevoel dat ze ons niet zouden missen. We besloten om weg te gaan. We hebben een appje gestuurd dat we terug zijn naar huis. Het is immers alweer middag, de kids zijn of komen thuis en er is vandaag zwemles!    

Rond een uurtje of 3 rijden we met een aantal kids naar Perancak voor de zwemles. Bij de kruising wordt er getoeterd en wordt ik staande gehouden door Kevin en Barbara. Ze zijn beroofd. Ze waren de hoek om gegaan, terug gekomen, langs de tas nog geweest en vervolgens zijn ze de andere kant op gezwommen. Helemaal uit het zicht van de tas. Toen ze daarna terug kwamen lag er een tak over de tas van Barbara alsof die er op zou zijn gevallen.

Ze zijn hun verhaal kwijt, ik geef het advies om mee te gaan naar Theo en Gert in Perancak en weg waren ze weer. Toen ik aankwam waren ze al druk met blokkeren van de passen en bellen met de verzekering.   
Grappig dat Peter Pan waardevolle spullen en € 400,- opgeeft, terwijl hij vertelde als een sloeber een maand lang in Thailand te hebben geleefd op tosti's en zogenaamd nog maar € 80,- op zijn rekening had (bij aankomst). Toch geeft ie het uit als water. Magisch hoe dat in sprookjes gaat. Eerdaags vliegt hij heen en weer naar Singapore i.v.m. verlengen van visum. Logisch!
Nu vroeg hij of hij nog een beetje geld kon lenen. Het is niet dat ik me er druk om maak verder, maar meer dat dit soort gasten zo zijn. Die hebben niets, geven op wat niet van hun is, krijgen weer wat en gaan er vervolgens weer onzorgvuldig mee om. Moedeloos. Dit is puur eigen frustratie. Want ik gun het de jongen ook niet beroofd te worden. 

Met een aantal kids zijn we het zwembad ingedoken. Het was druk met jongens dit keer. Lachen. De meeste zijn zo lomp in het water. Het zit gewoon niet in hun bloed. Met het hoofd boven water zwemmen komt er haast niet in. Het liefste duiken ze onder en maken een paar armslagen. Een hap adem nemen doen ze al evenmin.  

's Avonds na wat potjes UNO met een voldaan gevoel naar bed.

Dinsdag 24-10-17_Dit was een saaie, lange dag. Ik zat er niet lekker in. Was aan het draaien en zoeken naar de zin van deze dag. Stijn en Kevin waren naar Medwei gereden en kwamen einde ochtend terug met een surfboard. Ze gingen daarmee naar het strand. Normaal gesproken zou ik dat direct leuk vinden, maar nu dacht ik 'mwoah.. ik weet het niet of ik zin heb.. laat ik maar mee gaan, dat trekt me uit de sleur'. 
Ik moest op de gare blauwe scooter van Barbara, want de scooter waar Kevin op reed had hij gister bij Perancak laten staan, omdat ie het niet meer deed. Dus hij ging op de mijne met Bar achterop. We zijn net de hoek om en ik voel druppels..'Oke, dan ga ik niet!' En keerde weer naar huis. Het weer klaarde als snel op. Alsnog ben ik wel naar het strand gegaan. Er waren flinke golven. Lekker om in te spelen. Ik mocht ook even het surfboard uit proberen. Super leuk! Het zal wel een trucje zijn om vanuit liggende positie op je board te springen.. Ik deed mijn best maar het lukte net niet. Ik bleef het proberen, ik was gefocust op de golven, het board en mijn sprongetje die mij op het board moet zetten. KLAP ik lag om, had even niet in de gaten gehad dat ik al bijna aan de kant was, dus 1 golf en ik klapte op het strand. Haha flinke blauwe plek op mijn bil en been was het resultaat.
Niet veel later ben ik naar huis gegaan. Ik had het weer gezien. Dinsdagavond voor het eten gebeld met Carlijn en Jeroen. Even de laatste ontwikkelingen van The Food Club te Utrecht aanhoren. Crowdfunding gaat lekker! Top! Gaat vast goed komen.nog beetje geholpen met huiswerk potje UNO gespeelt Daarna ben ik mijn bed ingedoken.. Ik voelde me niet fit.      

Woensdag 25-10-17_3:00 uur, Oh non.. non... Oooh... Hhhmmm.. Rennen...Nee... Adu... Bali belly!.  Ik zal je verdere details besparen maar het was niet grappig. De rest van de dag heb ik ziek op bed gelegen.  
Mijn enige uitje was naar de wc en terug. Met de lunch kwam Bu Ayu super lief mij lunch op bed brengen. Een bord vol. Alleen de geur al maakte me direct nog misselijker. Ze bleef er even bij zitten, ik moest natuurlijk eten.
Ze was de kamer nog maar net uit, toen ik ook weer moest rennen. 's avonds voor etenstijd was ik op mijn weg terug van de wc naar mijn kamer en voor de kamer van Maya en Eni ging het weer mis. Ooh wat voelde ik me belabberd, ziek, futloos en schuldig. In een mum van tijd stonden er 5 meiden om mij heen. De een veegde de tranen van mijn gezicht, da ander aaide me over mijn rus, Nitha kwam met groen wonder spul (zij gebruiken het echt voor alles, van muggenbulten tot geesten verjagen) en begon dat op mijn buik en borst te smeren. Bu Ayu kwam ook naar mij toegesneld. Met al deze lieve meiden werd ik mijn bed in begeleid en ontdaan van mijn kleding waarna Bu Ayu mij van top tot teen heeft gemasseerd met het groene spul. Tussen de golven door van misselijkheid kon ik er best van genieten. De meiden verlieten 1 voor 1 de kamer. Vond ik ook wel prettig. Het is zo lief en goed bedoeld, maar ik voel me zo ellendig en bezwaard, dat ik het liefste alleen wil zijn en geen aandacht.
Bu verliet na een half uur de kamer. Ik viel weer in slaap tot ik wakker werd van Eni die de kamer in kwam met een kop kippensoep en weer een bord vol eten. De soep had Bu Ayu speciaal voor mij gemaakt. Eni gaf het aan en bleef op de rand van het naast me zitten. Zij kan/ durft geen Engels. Ze wijst naar het bord en mij en zegt 'eat eat'!
God.. ik moet er niet aan denken. Toch begin ik maar aan de soep. Best lekker. Zout is goed. Kippensoep is in NL ook veel gemaakte soep als je ziek bent. Grappig. 
Ik zei tegen Eni dat ze er niet bij hoeft te blijven. Ze begreep het niet.. en antwoorde: "Eat eat.."! Ik vroeg aan Eni of ze erbij moet blijven. Ze begreep het niet.. en antwoorde: "Eat eat.."  
Soep op! Verder met de rijst. Gelukkig Eni staat op, geeft me een aai en zegt dat ze weg gaat. Het eten is allemaal in een emmertje verdwenen. Ik viel in slaap en werd de volgende ochtend pas weer wakker.  

Donderdag 26-10-17_De ochtend en begin van de middag heb ik nog ziek op bed gelegen. Aan het einde van de middag voelde ik me al iets beter en besloot mee te gaan naar Perancak, geen zwemles voor mij, maar gewoon om er even uit te zijn. Iedereen was in standje relax. Dat was fijn. Alleen Marinus wilde zwemles.

--Marinus: Als je deze jongen ziet, ga je spontaan lachen. Door zijn brede lach en lompheid. Als een wilde slaat hij zich door het water, als een aap loopt en klimt hij door de jungle. Als je hem ziet, dan zie je een oermens met een sterk lijf, grote handen en voeten. De revolutie is bij hem nog niet zover ontwikkelt.--

 Ik zit aan tafel en er komt een vrouw aan, Oko Sujana. Ze kwam de was brengen. We maakte een praatje. Ze heeft een laundry iets verder op in het dorp en vertelde dat ze 2 jaar gewerkt heeft als masseur in Kuta (het Lloret de Mar op Bali). John en ik hadden daar gelijk wel oren naar. Ze wist zichzelf goed te verkopen en wij hadden een afspraak voor morgenochtend gemaakt. John voor body massage en ik voor voetreflex (love it).

Theo vertelde me dat mijn afscheid morgenavond is, omdat zaterdag veel kinderen i.v.m. feestdagen zaterdag weg zijn.

Thuisgekomen heb ik een klein beetje gegeten en ben weer vlug mijn bed in gegaan.

Vrijdag 27-10-17_Vandaag opgestaan met iets minder misselijk gevoel. Om 11 uur had ik met Oko Sujana afgesproken voor de voetreflex. Omdat ze thuis geen ruimte heeft was het bij Theo en Gert. Oh het was zooooo fijn en lekker. Maar we hadden het ook gezellig. Lekker kletsen en gelachen. We hadden een klik. Ze nodigde ons uit om bij haar te lunchen. Mijn eerste reactie was nee omdat we het thuis niet hebben laten weten. Maar na nog 3x vragen en John erbij te betrekken, waren we om en gingen we op onze scooters achter haar aan. Langs de hoofdstraat rijden we een smal steegje in die richting het strand leidt. Halverwege zien we rekken met was, daar moeten wij in. We rijden de familie kavel op.

--Je schone was zal er hangen met die uitlaatgassen.. maar ja daar hebben ze een spray voor ;-)--

Nieuwsgierige komen naar ons toe, we worden voorgestel aan de moeder, vader, oma, nichtje, man en zoon van Sujana.
op het bordes van een klein betonnen hutje wordt een speelkleed uitgelegd als tafel/zitkleed. Neem plaat en wat willen jullie drinken. bewust geen vraagteken, want het is geen vraag. Ze zet 1-2-3 instant white coffee en air voor ons neer. Ze gaat een naast gelegen hutje in en komt naar buiten met een bord vis, groente en nog een groente vlees prutje, gevolgd door een grote pan rijst. Neem, neem! Ik had al gezegd dat ik geen rode peper eet. Ze begreep het pas toen ik het kon aanwijzen. Vis en rijst was er voor mij overbleef. Ze vond het zo erg , ze verontschuldigde zich en nodigde ons direct voor morgen uit. Zonder peper! Durf dan nog maar eens nee te zeggen!
Hebben we dus ook niet gedaan!

Bij thuiskomst waren bijna alle kids al aanwezig. Er komen zo mensen lang van een andere stichting, die komen een cheque overhandigen t.w.v. € 8000,- ten gunste van studie van een kind. 
's avonds was het afscheid van Stijn en mij. Stijn stopt twee weken eerder met het project, dan waar hij zich voor had opgegeven.
Gek zeg, het afscheid van Helen, Femke en Fab staat me nog zo bij. Ik kan haast niet geloven dat het nu mijn beurt is. Zo voelt het ook niet! 
Iedereen was gekomen, Oki, Ayu, Putu, Ronny, Ayu, Juni, Theo, Gert en nog een paar buur kinderen.
Dewi, Asri en Okta treden op met een Balinese dans. Agun en Agus zingen twee bekende Indonesische songs. Het geheel wordt gehost door Maya en Yanus.
Een paar kids dragen nog een dankwoord uit en Jois en Bryan komen ons een afscheidscadeau aanbieden. Het is een t-shirt met alle namen en een sarong. Het was een leuke gezellige avond. Ik heb het droog gehouden!
Hoewel ik me vandaag echt een stuk beter voelde, ben ik er wel weer vroeg in gegaan. 

Zaterdag 28-10-17_ Bijna helemaal beter, maar toch rustig opstarten. Smoothie bij Clandys en door naar Oko Sujana voor de lunch. De lieverd had uitgepakt en zo haar best gedaan. trots zegt ze dat er nergens pepers in zitten. Ze wijst naar het eten en naar ons. We moeten eten. Het is daar dus heel normaal dat jij blijft door eten en zij zelf amper/ niets pakken. Alleen haar man nam ook een paar happen. Het was allemaal heerlijk. Omdat ik me ook weer beter en energieker voel, valt het ook allemaal lekkerder. Na het eten geeft ze ons een rondleiding over hun kavel naar het strand. We gaan naar de buren. Daar wordt gewerkt aan het realiseren van een prachtige (ecologische) homestay.  De eigenaar komt naar ons toe en leidt ons over zijn terrein, langs de mooie prive huisjes. Bij de bar gaan we even zitten en verteld hij over de totstandkoming en zijn toekomstplannen. Met dit project genereert hij opleiding en werkgelegenheid in het dorp en omgeving. Hij heeft ook oren naar om een samenwerking aan te gaan met vrijwilligers uit het panti. Misschien ook voor begeleiding van zijn personeel en Engelse les. Voor meer info:  https://www.facebook.com/SEGARAURIP2013/?pnref=story

Enthousiast liepen we weer terug naar het terrein van Sujana. Ze gebaart naar me, "ik heb wat voor je" en ze duikt het hutje in. Uit reflex duik ik achter haar aan. Dit was volgens mij niet helemaal de bedoeling. Dit hutje is hun huis, waar ze met z'n 3'n slapen. Ze vraagt me niet op de rommel te letten, het spijt haar dat het lelijk en klein is. Ik zeg dat het mij niet uitmaakt, dat het mooi is. Je hebt toch alles wat je nodig hebt?  Een airco, tv, subwoofer en een matras (dat tegen de muur geklapt staat). Het is inderdaad anders dan bij ons, maar dat komt dat wij niet buiten kunnen leven.
Ik hou mijn lach op mijn gezicht, maar van binnen draait mijn zonnevlecht in een knoop.  

Ik verlaat het hutje en Sujana komt achter mij aan. Ze geeft mij een ketting, nieuw in de verpakking. In Nederland zou ik het nooit kopen of om doen. Maar nu, ze hangt hem om mijn nek en ik ben als een kind zo blij met het ding. Ik vind het prachtig en staat me prima. Vol trots draag ik het.

John en ik gaan naar het Panti om daarna met een aantals kids weer naar Perancak te gaan. Zwemmen en afscheid nemen bij en van Theo en Gert.  Met de vrijwilligers hadden we afgesproken om uit eten te gaan op mijn laatste avond. Theo en Gert vonden het ook leuk en sloten aan. We zijn bij Herman gaan eten.

Het was wederom een bijzondere middag en avond met lekker eten, bijzondere ontmoetingen, inspirerende gesprekken en liefde!

Zondag 29-10-17_4:45 uur opstaan! 5:00 uur naar het strand voor de sunrise.Net als zonsondergang vind ik dit ook schitterend. Werkt rustgevend. Ik heb ervan genoten, te meer omdat dit mijn laatste moment is op dit strand. Mijn plan was om 9:30 met de bus te gaan, 9:44  uur vertrok ik met de bus naar Ubong. Doo'r de achterruit van de bus zwaaide ik naar mijn ex collega''s en zij zwaaide mij uit . In Ubong werd ik zo'n beetje de bus uitgeduwd en een ander heel gaar busje in. Kerel was druk aan het lullen als brugman dat zijn buse prima is en goedkoop. Ik voelde me er helemaal niet comfy bij, maar mijn tas lag er al in. Shit... En ik moet wachten en plassen!

Gelukkig een 7/11 iets verder op. Ik laat mijn backpack (zonder waardevolle papieren) achter en ga naar de 7/11 - wc. Een taxi chauffeur spreekt me aan. Hij doet het voor bijna dezelfde prijs. Ok maat ik kom zo bij je terug. Eerst ff wat anders doen.

Bij d gare bus terug pak ik mijn tas eruit bedank de man en zeg dat ik voor de taxi ga. Toen waren de rapen gaar.. Gelukkig ging hij op de taxi chauffeur af en niet op mij, ik ben snel op de achterbank gaan zitten met de deur op slot. De chauff stapte in, gaf gas en begon heel hard te lachen toen ik hem het geld gaf. Waarschijnlijk veel te veel! Nou ja ik hoop dat het goed besteed is. De taxi bracht me naar mijn verblijfplaats in Ubud. Super knus huisje op loopafstand van de drukke straten en toeristische cafés.  

Na me opgefrist te hebben ben ik het dorp te voet gaan verkennen. Hele andere omgeving dan waar ik bijna een maand gezeten heb. Het is wel gezellig met terrassen en marktjes in kleine straatjes. Bij een tent ben ik gaan zitten, ik vond dat ik wel iets lekkers had verdiend. Ik had me net lekker gesettled, kaartjes geschreven en klaar om aan mijn blog week 3 te gaan werken. Tot een Amerikaan naast me kwam zitten en een gesprek aanknoopte. Zijn naam is Greg Rodgers, hij reist en schrijft. Dat krijg je nu .. praatjes met andere travelers! Like!

Om de hoek van mijn homestay zit een heel leuk klein restaurantje met een aantrekkelijke menu kaart en uitstekend werkende wifi. In NL is het nog maar middag. Dus prima tijd om lekker lang te videobellen met Stefan.
Terwijl we aan het bellenzijn loopt Greg voorbij, hij legt uit waar hij wat gaat drinken. Een plek met live muziek. Daar ben ik later nog even heen gegaan. De band was top, maar er waren amper mensen. Daarbij zat er naast Greg een iets te populair doende gast bij.  Zo'n gast met te bijdehandte opmerkingen, vragen stellen maar door je antwoorden heen lullen met zijn eigen gelul. Ik was er snel klaar mee en vertrok. Wel eerste travel slang geleerd. I'm off to march!  

Maandag 30-10-17_UBUD! Via mijn homestay heb ik een scooter gehuurd en ben ik zelf op tour gegaan. Ze rijden hier iets relaxter dan in Negara, de wegen zijn minder stijl en hebben minder bochten. Best prettig!
Op aanraden van Sandra ben ik naar een zilverjuwelier gegaan. Ik heb mezelf een ring cadeau gedaan. Het lijkt op een doosje en het kan draaien. Vind ik een mooi aandenken aan afgelopen periode. Een doosje met mooie herinneringen aan Bali. <3

Ik hervatte mijn scootertour richting het noorden.  Langs rijstvelden kwam ik op een gegeven moment bordjes met Pura Gunung Kawi tegen. Deze ben ik gaan volgen en kwam bij een tempel uit in de bergen.
Ongeveer 300 meter voor de ingang houden mannen mij staande, ze zeggen dat ik een parkeerticket moet kopen. Zal we, dus ik betaal braaf. Omgerekend was het misschien 50 cent. Toen ik 's avonds het ticket nog eens bekeek moest ik lachen. Geldig tot 2010. Arme mannetjes.
Het stukje natuurlijk schoon met de bijzondere verborgen tempel had ik niet willen missen. Ik heb de tijd genomen om er lekker rond te dolen en foto's te schieten.
Aan een toerist vroeg ik of ze een foto van mij voor de tempel wilde maken.. Goed gelukt! NOT! haha #jehebtmaar1taak

Rond uurtje of 18:00 was ik weer thuis, opfrissen en gegeten bij mijn tentje en afgesloten met een cocktail. Proost op Bali, Proost op het begin van een nieuw reisavontuur!  

Dinsdag 31-10-17_Bye Bye Bali -- Hello Kuala Lumpur.

Hooooooow eens even.. ben je nu stiekem gewoon aan de mingle met week 5?
Scherp van je! Goed opgelet. En het klopt inderdaad. Vanaf nu neem ik elk stukje van mijn reis apart. Dus niet meer dagelijks. Of misschien wel. Ik moet even kijken hoe de tijd verloopt en welk patroon het bloggen nu gaat krijgen. Daar moeten we allemaal flexibel mee omgaan. :)

NEXT STOP: MALAYSIA