Maleisië_week 5/6_Het backpacken begint!

11/11/2017_Yes Yes.. live vanaf KLIA2 (vliegveld van AirAsia in Kuala Lumpur - Malaysia) begin ik aan mijn blog over week 5 en 6 . Binnen een uur of wat vertrek ik naar Manila. Eigenlijk zou ik al in de lucht moeten hangen, maar het vliegtuig heeft vetraging. Op Manila heb ik dan nog zo'n 4 uur de tijd om aan mijn blog te werken. Dat is wachttijd. In Nederland komt Sinterklaas aan en in Manila Stefan. Wat een cadeautje he?

Ik neem je mee terug in de tijd...

KUALA LUMPUR_31/10 - 04/11
Dinsdagochtend 31/10 was ik al vroeg wakker. Buiten op mijn eigen bankje van mijn homestay in Ubud heb ik genoten van het geserveerde simpele ontbijtje; toast met ei, schaaltje fruit en sterke zwarte koffie. Was bij de prijs inbegrepen.

--Achteraf erop terugkijkend, heerlijk uitgebreid en bijna luxe te noemen. De afgelopen dagen mocht ik sneeën wit brood uit de verpakking halen in een broodrooster doen en dan besmeren met margarine en/of jam.
Je moet je voorstellen het kuipje boter dat op jouw werk op de gezamenlijke lunchtafel staat, dat kuipje waar iedereen met zijn mes in zit! Niet iedereen neemt het zo nauw. Met de jam is het idem dito. Dus of je smeert boter met jam of jam met boter.. Of je hebt gewoon een kaal geroosterd broodje. Niet roosteren = niet weg te krijgen.--

Na het ontbijt een klein wandelingetje gemaakt naar de shop voor een flesje water en door naar de plek waar ik de shuttlebus naar het vliegveld nam. Ik zou veel te vroeg op het vliegveld aankomen, maar dat heb ik liever dan op het randje zitten. Een taxi was ook een optie geweest, dat scheelt tijd, maar geen geld ;-)!

In het busje nam een ondefinieerbaar vreemd emotioneel schuldgevoel af.
Ja, die emotie overviel mij zondagavond toen ik in Ubud met Stefan aan het bellen was. Het moment dat ik mijn ervaringen tot nu toe uitsprak, wat ik heb gezien, heb gedaan, wat ik zou willen doen en wat ik niet heb kunnen doen, vanwege gebrek aan tijd en geld. Maar ik ga wel verder reizen. Ook iets met tijd en geld...
Het besef dat ik die mogelijkheid heb om te kiezen, in staat ben om mogelijkheden te creëren en de keuze heb gemaakt.
Ik voel dat het scheidingslijntje tussen egoïsme en de keuze maken om je droom achterna te gaan dun is.
MIJN reis, het backpacken gaat nu echt beginnen. Iets waarvan ik stiekem al zolang droom om te doen, maar altijd voor onmogelijk had gehouden. Dat! Ga ik NU realiseren.

Ik was inderdaad lekker op tijd op het vliegveld aangekomen. Gelukkig kon ik mijn backpack al 3 uur van te voren afgeven. Fijn! Mijn laatste rupiah's heb ik bij La Place opgemaakt. Bizar hoe duur alles op een vliegveld is. Mijn cappuccino, smoothie en muffin waren bij elkaar even duur als mijn uitgaven van gister incl. scooter huren.
Aangenaam ontspannen zat ik aan mijn bakkie, beetje internetten, beetje appen... en je raad het al! Ineens schrik ik op.. Het is tijd om naar de gate te gaan. OW Kak.. ik moet ook nog door de douane. Was ik zo op tijd, moest ik nog stressen. Douane ambt vraagt wat ik met mijn paspoort heb gedaan, want het scannen lukt niet. Nou, die heeft een maand lang onderin een tas gezeten. Hij deed nors en zei dat ik er op moet letten, voor deze keer laat ik je door! "Prima! In Kuala Lumpur (KL) zien we wel weer verder" dacht ik.

Door de douane en tassencheck ren ik naar gate 8, kom ik daar aan zeggen ze dat ik bij gate 6 moest zijn. Ja joh! Ik ren de trap weer op en twee gates terug. Op het nippertje mag ik de slurf in. Volgende keer beter op de tijd letten! Vlucht verliep soepeltjes. Ongeveer 3,5 uur later landde ik op KL. Net zo soepeltjes had ik een ticket gekocht voor de StarBus die me naar Pudu Sentral in KL zou brengen. Vlakbij het busstation had ik ook voor de eerste 2 nachten een kamer geboekt. Hotel Chinatown 2 in, je raad het al, in de beroemde Pentaling Street in Chinatown!

Op het busstation aangekomen, stopt mijn telefoon ermee. Getver.. ik had nog zo gehoopt dat Google maps me naar het hotel zou kunnen begeleiden. Dus niet. #traveltip_altijd een volle oplader mee in je handbagage
Er stond een jongen naast me, ogenschijnlijk ook een backpacker. Hij staat met een werkende telefoon in zijn handen. Ik vraag hem of hij weet waar Petaling street is. Toevallig moet hij daar ook zijn. Samen lopen we verder. Het is Edu uit Barcelona. Hij komt een beetje onverschillig over, hij is hier even om volgende week naar Langkawi te gaan. Hij gaat daar werken bij een guesthouse. Om tijd te overbruggen heeft hij morgen een interview bij een guesthouse ergens in KL. Het was maar 500 meter tot ik bij mijn hotel aankwam. Ik had al heel wat gegevens verzamelt en Edu mijn nummer. Misschien dat we samen wat konden eten.
Eerst ff inchecken, opfrissen en telefoon opladen.

Inchecken_Shock!!! Waar is mijn paspoort!!! Nee.. Die heb ik vast op het toilet van het vliegveld laten liggen! Kan niet anders...
Oké.. easy.. Rustaaaagh.. De receptioniste ging akkoord met een kopie van mijn paspoort en gaf me de sleutel van mijn kamertje.
Aldaar backpack overhoop en ja hoor in een vakje waar ik 'm nog niet eerder heb in gedaan! #traveltip _gebruik altijd het zelfde opbergvakje voor je paspoort tijdens je reis!
Prettig! Scheelt weer een "op en neertje" naar het vliegveld. Na het ordenen van mijn spullen keek ik om mij heen door de kamer. Kleine ruimte, 1-persoonsbed, kaptafeltje, nachtkastje en een ruime/ schone badkamer.
Zoals in veel hotels in KL heeft de kamer geen raam. Voor het uitzicht moet je toch niet in Chinatown zijn en als het goed is kom ik er alleen maar om te slapen. Dat was ook zo.
Spulletjes geordend, gedoucht, telefoon onder stroom en had alweer 15%.. Wifi werkte en een appie van Edu kwam binnen. We hadden om 20:30 uur voor de hotelingang afgesproken. We liepen door Petaling street wat een ketting is van stalletjes met herhaaldelijk dezelfde handel aan tassen, horloges, schoenen en elektronica accessoires. We sloegen de bocht om. Bij een restaurantachtige ruimte met TL verlichting en groene plasticstoeltjes stelde Edu voor om naar binnen te gaan. Naar mijn smaak zag het er niet uit maar ik besloot om te volgen. De tijd was er niet naar om langer door te zoeken naar iets beters. Daar was ik overigens 1.) te moe voor en 2.) je kent de stad niet dus je weet nog niet wat beter is!
Op een geplastificeerd A4'tje wijs ik een plaatje aan dat me wel aanstaat en bestel het zonder chili pepers. "Okay, miss". Geen idee wat het is, want de beschrijving is in het Chinees.
Kort daarop wordt er een kokendheet gebeuren voor ons neus gezet. Ik blijk een claypot te hebben met kip. De smaak viel me zeker niet tegen, vond het onhandig eten. Hele stukken kip inclusief bot met een lepel of stokjes. Vind ik niet makkelijk!

Na het eten liepen we terug naar Petaling street, waar we ieder ons eigen weg gingen. Even een pilsje met deze ongezellige Spanjaard zat er niet in. Aangekomen in mijn hotel ben ik gaan Facetimen met mijn ouders, vanuit de lobby heb ik met hun geproost op de veilige aankomst in Maleisië

10 dagen heb ik in Maleisië voordat ik 11/11 naar Manila - De Filipijnen vlieg. Er zijn twee plaatsten die ik wil bezoeken in Maleisië; KL en Melaka/ Malakka/ Melacca.. what ever... iig een stad ten zuiden van KL, die lang geleden door Nederland bestuurd is geweest, maar later is ingeruild met de Engelsen voor delen in Indonesië. Volgens het boekje is er nog veel terug te zien uit deze periode. Patriot als ik ben, wil ik dit natuurlijk wel een blik gunnen. Een planning maak ik nog niet, ik laat het op me af komen en zie wel hoe het loopt.

--Zoals geschreven ga ik niet exact per dag beschrijven hoe en wat, maar zal ik de highlights beschrijven. Al moet ik zeggen dat elke dag een highlight is. Jeetje joh, elke dag loop ik als vreemdeling rond in een nieuwe omgeving, wandel ik door mijn verhaal en zet ik scenes op papier, die later mijn blog vormen. Zeker wel dat ik het bijzonder vind!--

Ellie in KL!!_voornamelijk te voet ben ik op verkenning uit gegaan. Mijn fitbit is goed aan het werk gezet, wat stappen tellen betreft. Daar liep ik dan in een metropool. Ik voelde me een mini-mens tussen al die grote gebouwen in KLCC. Al die mega shoppingmalls en wolkenkrabbers. Te gek, wat een architectuur! Vooral de Petronas! Natuurlijk liet me even op de kiek zetten voor het enorme gebouw. De foto is genomen door een toerist die geen woord Engels sprak. Op de foto sta ik en een gedeelte van de torens, maar niet de puntjes. Leg dat dan maar eens uit! Ik nam er genoegen mee, het gaat om het idee: "Ellen voor de Petronas".
Ondanks dat ik in februari nog terug kom in KL met Monica, kon ik het niet laten om een ticket naar boven te reserveren voor het uitzicht over de stad. De volgende ochtend 11:15 uur was het zover. Ik had geluk, de zon scheen en er hing slechts een beetje smog. Waanzinnig!

@Monica, ik zou het zo nog een keer doen ;-) No worries!

De eerste 2 nachten heb ik in een hotel in Chinatown doorgebracht. Ik miste daar wat aanspraak en gezelligheid en besloot te gaan verkassen naar een andere wijk - Bukit Bintang. Nadat ik de volgende 2 overnachtingen geboekt had ben ik weer de straat op gegaan op zoek naar DE reggaebar (bron: tripadvisor). Het zag er inderdaad leuk uit, maar het was rustig. Naast mij zaten twee vrouwen uit Oostenrijk. Zij waren op de eilanden Langkawi en Penang geweest. En vertelde over hun leuke ervaring in Georgetown. Slechts 1 uurtje vliegen van KL.

De volgende dag ben ik weer door de stad gaan slenteren. Het was de tweede volle dag die ik in KL doorbracht. Het begon te regenen en ik vluchtte een Mc Donalds in. Je gelooft het haast niet, maar de Mc Donalds is toch wel favoriet geworden hier. Ze hebben een heus Mc Café, een aparte coffee counter met vers gemalen bonen, smaakvolle koffie. Na al die instant coffee echt een verademing. Daarbij heeft de Mac Wi-Fi! 2 dingen die heel goed uitkomen als je tijd hebt en schuilt voor de regen!

Dus ik zat daar met mijn koffie, uitkijkend over een treurig, regenachtig druk verkeerskruispunt. Goh.. wat moet je met dit weer doen? Een shoppingmall in! Heb ik helemaal geen behoefte aan. Heb ik al gezien en ik voelde me nogal ongepast in mijn toeristen tenue tussen de Louis Vutton, BOSS, Chanel, Yves Saint Laurent en Dior zaken met blinkende etalages. *Ping* plots hoorde ik de Oostenrijkse vrouw over Georgetown. Wi-Fi werd geactiveerd en een ticket naar Penang geboekt!

De regen nam af en ik besloot naar "Step Inn Guesthouse" te gaan om in te checken. Mijn bagage stond nog in de opslag bij Hotel Chinatown 2. Zelfverzekerd vond ik met gemak de weg naar mijn nieuwe verblijfplaats.
Echt nieuw want... het is de eerste keer dat ik een bed op een slaapzaal heb geboekt! Omdat ik in Pohsanten ook een kamer heb gedeeld (...en de wc en badkamer), was deze stap makkelijker om te maken. Anders had ik het waarschijnlijk nooit gedaan.

Het lieve meisje van de receptie (afkomstig uit Peru) gaat mij voor en wijst mij de kamer. 2 stapelbedden. Linksonder hangt een gezonde meid uit Londen en door de deur komt een 60 jarige Amerikaan die al 16 jaar aan het reizen is. Dit zijn mijn kamergenoten voor komende nacht. Dezelfde avond ben ik met hun wezen eten. De Amerikaan bracht ons bij een Indiaas buffet. Dat gaat als volgt; je pakt een bord, een medewerker schept rijst (heel veel rijst) op vervolgens schep je de gerechten op die je lekker lijken. Aan tafel komt een medewerker kijken wat je allemaal hebt opgeschept en maakt een prijs op. Best ideaal voor mij, Zo kon ik precies de gerechten zonder pepers kiezen zonder uitleg te geven of vragen te stellen! Na het eten zijn we over de markt gaan lopen in Petaling street. De Amerikaan heeft mij een brillenkoker cadeau gegeven. Ik had per ongeluk gezegd dat die van mij kapot was.

Amerikaan bleef bij een kraampje hangen en pushen om te kopen. 'God bemoei je er niet mee, loop door, ik heb hier nu helemaal geen zin in' gaat er door mijn hoofd. Heel vriendelijk bedank ik hem en vraag of we niet gewoon door kunnen lopen. Wat ik dus ook rustig samen met het meisje uit Londen doe. De Amerikaan sluit niet veel later aan met in zijn hand een UGLY... euhm ik bedoel OAKLEY hoes. Was niet nodig geweest, maar het is wel handig (en lelijk).
We waren vlakbij het guesthouse en de Amerikaan had eigenlijk al besloten voor ons dat we naar huis gingen.. De aanwezige Amerikaan was ik een beetje beu, daarom besloot ik nog een blokje om te gaan. Via de beroemde straat Jalon Alor belande ik in de barstreet, die teveel berekend is op Europeanen. Door een propper werd ik een mooi café ingeluld, "Happy hour miss, if you order a drink you get double". Nou doe me dan maar 4, dan slaap ik lekker.. Geintje natuurlijk. Ik vroeg een pilsje en of de tweede mocht komen als ik de eerste op had. Dat mocht van de vriendelijke bediende die er net 1 maandje werkte. Een pilsje werd een pint van 0,5 lt. Na twee pilsjes kon ik aardig Chinees en liep loom terug naar mijn gedeelde kamer. Ik heb prima geslapen!
Verblijven in een guesthouse/ hostel heeft zijn voordelen, zeker als je alleen bent. Het heeft zelfs mijn voorkeur. Er is vaak een gedeelde keuken en een gezamenlijke ruimte. Er is meestal wel iemand aanwezig. Daardoor kom je sneller in contact met andere reizigers. Socializen, ideeën uitwisselen en sparren, ik hou ervan. En als je er geen zin in hebt ontwijk je 'ze'. ;-) Naast het sociale pluspunt is het ook praktisch, want je krijgt gratis tips en reisadviezen, het is inspirerend en motiveert.

Vandaag wil ik naar Batu Caves vertel ik. Een meisje legt mij uit welke trein ik moet nemen en hoe ik het beste bij het station kom. Top, thanks en op pad!
Batu Caves, ik had niet perse hoge verwachtingen, omdat ik een blog had gelezen waarin deze bezienswaardigheid niet goed uit de verf kwam. Het is slechts een half uurtje met de trein van KL, dus waarom zou ik het niet doen? Bij aankomst vond ik het eigenlijk direct al de moeite waard. bij het entree staat een enorm goud beeld. Via de trap van 277 treden kom je bij de grot waarin tempels staan en muurschilderingen. Onderweg moet je oppassen voor grijpgrage aapjes. De aapjes hier zijn alleen uit op eten en drinken, niet zoals in Ubud ook op je portemonnee en fototoestel. Deze attractie was naar mijn inzien zeker de moeite van de treinreis waard.
Wel had ik even moeten kijken naar de vertrektijden. Nu ging de trein om het uur en moest ik nog 50 minuten wachten op een kaal station. Terug bij mijn guesthouse heb ik snel mijn spullen 'reis ready' gemaakt.
Morgen einde middag ga ik met de bus naar het vliegveld om door naar Penang te vliegen. Tot die tijd heb ik in en om het guesthouse gehangen.

Georgetown-Penang_Half twee 's nachts kwam ik aan op het vliegveld van Penang. Na 4 uur vertraging had AirAsia ervoor gekozen om deze vlucht NIET te cancelen vanwege erge weersomstandigheden. In het vliegtuig lette ik deze keer veel beter op de constructies van de stewards. De luikjes voor de ramen moeten de gehele vlucht gesloten blijven en de stoelriemen vast. Tijdens de hobbelige vlucht vind ik in het varia puzzelboekje mijn afleiding. De landing vind ik (altijd) het minst leuk van vliegreizen, dat was deze keer niet anders! De opluchting dat de kist stond des te groter. Bah! Nou ja we waren er en mijn tas kwam als een van de eerste de bagageband op. Bij de uitgang was het erg druk met gestrande reizigers. Een vrouw komt op me af: "Where are you going, miss?" - 'Georgetown.' - "You need to buy a ticket for the taxi, it is RM 67,00 (ringit), and need to wait in line miss, because of terrible weather and the late night". 'Fine!'
In de tussentijd heb ik nog wel even gecheckt of het guesthouse 24hrs check in heeft.
Eigenlijk niet heel veel later zat ik in een taxi. De rit van het vliegveld naar hotel was een HELL. "Sorry miss, can not go.." zei de chauffeur gebrekkig terwijl de motor van zijn oude auto gierde om door onderstroomde wegen te gaan. Soms lukte het, vaak niet. De rit met vele aquaplaningen en windstoten Het engste gedeelte was dat de auto een heuvel op probeerde te rijden, maar het niet trok. We geleden de heuvel naar achteren af, terwijl we vlak werden ingehaald door grotere auto's met sterkere motoren. Opspattend water sloegen als golven over ons auto heen. In Georgetown aangekomen stopt de chauffeur zijn auto op een busstation. 'Je moet er hier maar uit, ik kan niet verder" had ie me gezegd. Ik weet ook wel wat ik gezien had. Alle zijstraten waren onder water gelopen en de auto kon er niet door, maar voor geen goud dat ik midden in de nacht op een busstation in noodweer ga uitstappen en verblijven. "Neem me maar mee terug naar het vliegveld, ik wil hier niet blijven."
De chauffeur stapte zelf uit en kwam 3 peukjes later terug. Ik ga nog iets proberen zij hij en begon weer te rijden. Ik had geen idee en het interesseerde mij ook niet. Op de achterbank deed ik een schietgebedje, zolang ik maar ergens veilig aankom, dan zien we daarna wel weer verder!
Het is mijn chauf gelukt om mij voor de deur af te zetten. Ai! Het ziet er potdicht uit met een ijzeren hek. Chauf rent uit de auto en sjort aam het hek. Niet veel later komt er een man en helpt mij met inchecken. Ik bedank mij chauf en wens hem succes met de terug reis. Ook voor hem doe ik een schietgebedje.

Ik word mijn kamer voorgeleid, het lijkt meer op een bedstee. In het onderste bed schrikt een man op. Hij was nog een spelletje aan het spelen op zijn telefoon, omdat hij de slaap niet kon vatten.
Hij schrok en ik stiekem ook een beetje, maar ook dat interesseerde me niet. Ik was veilig, droog en binnen! Na een power shower ben ik verkleed als boerka in slaap gevallen.

Een aantal slaapuren later kroop ik de bedstee uit, mijn kamergenoot (Gorgy ofzo) was al weg. Toen ik de deur van de slaapkamer opende en naar buiten keek, maakte ik een klein vreugdedansje. Het was bewolkt maar droog. Ik was nog net op tijd voor het fantastische ontbijt buffet, toast, jam, boter, suiker en meloen.
Het uitzicht op straat was bepaald niet fraai. Scherven, planten, hout en ander zwerfmateriaal was wat ik zag.
Zonder plan ben ik gaan lopen door de triest ogende en uitgestorven straten van hartje Georgetown (GT). De bewolking deed ook goed mee om het geheel een nog droeviger teint te geven. Rijen riksja's naast elkaar, gesloten rolluiken en de verwoesting van het weer in de straten. Omgevallen bomen en straatversiering, bovenop riksja's die daardoor ook gecrusht zijn en afgeschreven kunnen worden.
Er waren amper mensen op straat. Een beetje verloren dwaalde ik door deze spookachtige stille stad en vond mijn weg naar de Clan Jetties. Ook hier was het onaangenaam stil. Ik liep een pier op, aan het einde zat een man te vissen. Hij begroete mij heel erg vriendelijk. Ik was daar blij mee, want ik voelde me tot dan toe nog niet gewenst in GT. Hij kon geen Engels maar verwees me naar een Chinese tempel op een andere pier. De gele vlaggen volgen, dan kom je er wel begreep ik.

Bij de tempel klonk Chinese muziek, heel rustig. Het grauwe kreeg warme gloed en mijn hart ging weer open staan. De muziek en toch stilte maakte mijn kalm. Ik liet het op me inwerken en met een goed gevoel liep ik verder naar de volgende jetties.

--Clan Jetties_Dit is een compleet dorp op palen boven het water waar Chinese clans wonen. In de 19e eeuw kwamen veel Chinese immigranten naar Maleisie. Om hun kansen te vergroten werden er clans (gilden) opgericht, zodat men samen beter kon overleven in de nieuwe leefomgeving, zonder hun gebruiken en tradities te verliezen. bron: veelzijdigmaleisie.nl--

Een clan wist wel raad met de toeristen, daar was het aanzienlijker veel drukker met toeristen. Op de pier werd aan beide kanten (dezelfde) spulletjes, ijsjes en drinken verkocht. Deze pier vond ik het minst leuk, ik baande me een weg terug en liep een straat in. Hey.. dit herken ik! Een muurschilderingen, 1 van de zovelen van het street art waar Georgetown bekend om staat. Het maakte me vrolijk en als een echte toerist sprong ik (zogenaamd) achterop en liet een foto maken door een andere toerist. Deze keer is het wel aardig gelukt. Mijn onvoorbereide wandeling bracht me in Little India, waar ik een typisch gerecht Roti Canai heb gegeten. Lekker kruidig maar geen pepers. 's Avonds ben ik naar de bekende en goed aangeschreven food court: Red Garden gegaan. Heb daar pad thai gegeten met een koud pilsje en gezellig met Monica bij gekletst en mijn eerste indrukken over Maleisië verteld. De keuze om een kamer elders te zoeken was snel gemaakt. Red Inn Court beviel niet echt en gezellig was het ook niet. De dag erna moest ik uitchecken, stukje wandelen en weer inchecken. Tas droppen. Want de kamer was nog niet klaar. Ik ben gaan rondlopen en mijn nieuwe omgeving gaan verkennen. Veel meer Chinezen. Ik voelde me er meer thuis, dan in Little India. Het grappige is dat ik mijn laatste avond juist in de buurt van mijn oude honk heb doorgebracht en in Little India gegeten heb.
Na een wandeling en een paar koppen hele goede koffie (bij een echt koffiehuisje) ben ik terug gegaan naar Kimberley House. Mijn privé kamer was klaar. Ondanks dat het rook naar een vochtige hond (vanwege de overstroming) keurde ik het goed. Ja ik was te lui om weer te verkassen. Tijdens mijn wandelingetjes was ik een paar keer vrolijk gekleurde fietsen tegengekomen. Van die fietsen die je uit een stalling haalt en bij een andere stalling elders in de plaats terug kan zetten. Je ziet ze ook in steden als Barcelona en Parijs.. Die! In GT dus ook. De app heb ik gedownload en voor slechts RM 2,- kon ik 48 uur van de fietsjes gebruikmaken. Geloof dat ik een klein rondje heb gefietst tot het donker werd.

Van mijn roomie uit Red Inn Court had ik op een briefje gekregen welke typische gerechten ik echt moet eten. Vooral de steden GT en Melaka staat bekend om goed en gevarieerde keuken. De Cendol had ik vanmorgen al geprobeerd. Dit is gecrusht ijs met cocosmelk, siroop, groene slierten (geine anhung) en rode bonen. Het is mierzoet, maar wel lekker. Voor het avondeten bleef ik bij een kleine food court hangen. Ik keek op mijn lijstje en naar de kraampjes. Al snel stond er een man naast mij. Hij keek op mijn lijstje mee en beval mij de Laksa Coconut te nemen. Amper de kans om verder te kijken gaf ik mijn bestelling door zonder chili! Een kleine 10 minuten later stond er een grote kokosnoot voor mijn neus met een soort groente soep en hele gefrituurde garnaal. heel als in; kop tot staart. Wederom een erg kruidig gerecht, smaak kan ik niet vergelijken met iets anders. De ene hap proefde ik vooral garnaal, de andere vooral kruiden. Het geheel was smaakvol en I liked it. De man die mij het gerecht bijna door mijn de strot had geduwd, kwam ook 'gezellig' bij me zitten. "En wat zijn je plannen voor morgen? Ik kan je meenemen de bergen in en naar Batu Ferringhi, daar heb ik nog een vriend wonen die ik al heel lang niet meer heb gezien. Mijn vrouw vind het oké als ik met jou ga hoor, oh we gaan naar de vlindertuin, entree is niet zoveel hoor en je hebt daar ook goede restaurants, ik kan je morgenochtend hiervoor bij de rotonde oppikken. Gewoon vriendendienst, doe ik voor mijn vrienden, ik laat je mooie plekken zien, het is daar schitterend. Hoe laat wil je gaan?" Als Max Verstappen racete hij door zijn uitnodiging heen.'Ho, ho meneertje..Time out.. rustaaaaagh!' dacht ik.
Aanvankelijk vond ik het wel leuk, maar hoe meer hij doordraafde hoe meer ik een strop om mijn nek voelde. Comfortabel voelde ik me er niet meer bij. Het was lastig, maar ik bedankte hem voor zijn aanbod en vroeg de rekening.  "Kan niet hier, moet daar ik loop met je mee..." hij is wel beschermend..
Met de man loop ik naar de kassa en coffee corner, nieuwsgierig kijk ik naar alle dranken die op het bord staan en zie daar iets met Almond staan. Te spontaan en te naïef vraag ik wat het is...
"Dat is lekker, met amandelen, moet je proberen, echt lekker hoor, is goed voor vrouwen haar buik, echt lekker, probeer het maar.." Omdat ik me een beetje schuldig voelde omdat ik zijn aanbod toch had afgeslagen En me niet helemaal op me gemak voelde, bestelde ik onder kleine druk de Almond drank. ''To take away" vroeg ik nog. De man achter de balie maakte de drank en goot het in een plasticbeker die duidelijk niet tegen de hitte bestemd was. Hij had niet anders dus deed het in een gewone mok en zette het op een tafeltje waar ik aan ging zitten en mijn gastheer natuurlijk ook! 'Pfffffffff, hou nou eens op joh, laat me rust.....' dacht ik en nam snel een slok. Het was gewoon warme dikke amandelmelk en helemaal niet zo lekker. Zeker niet na een kom vol kruidige Laksa. Ik nam nog een slok, de man bleef zitten toekijken en vragen stellen.. Oké dit is het moment dat ik onbeleefd moet worden. Rustig mijn drankje opdrinken zit er niet in, ongemerkt het drankje weggooien ook niet, ik was nog de enige gast in het restaurant en de man was niet van plan om eerder van tafel te stappen dan ik.. Genoeg argumenten. Ik stond op, bedankte iedereen voor de goede zorgen, maakte excuses dat ik mijn drankje laat staan en verliet met snelle pas de food court. Wat ik morgen zou gaan doen wist ik nog niet, maar richting the beach, beach.. leek me een goed idee! Zie ik morgen wel, eerst ff slapen in mijn vochtige grot.

Na mijn ontbijtje, (soort crêpe met banaan, mais en nootjes, wat ik bij een Chinees stalletje had gescoord.) heb ik een gekleurde fiets gepakt en ben ik richting Batu Ferringhi gaan fietsen. Mijn fiets heb ik in het laatst mogelijke fiets-station gestald bij Gurney Paragon, wat een groot shoppingmall is. Onder het genot van een Mc Coffee de buurt verkend en de bus gepakt. Paar haltes verder stapte ik weer uit om een kijkje te gaan nemen bij een bekende Moskee. Die heb ik enkel van een afstandje gezien.Het gebied was wegens de komst van Prince Charles en Duchess Camilla afgezet. --Spontane activiteit 1 = failed--

Prima! wacht ik op de volgende bus. Die kwam snel. In de bussen moet je met gepast geld betalen de rit betalen aan de chauffeur. Ze geven geen wisselgeld! Ik had niet gepast. Voor minder doen ze het niet dus ik vroeg tot hoever ik met mijn bedrag kon komen. Dat was naar National Park, de laatste halte van deze lijn. Doe ik! National Park heb ik over gelezen schijnt een mooi natuurgebied te zijn, maar dacht dat het voor nu uit de richting zou zijn. Nu ik er toch uitkom... Met gemak kan je 2 uur door het gebied hiken. Naast mij in de bus zaten 4 mannen met echte wandelschoenen aan. Ik met mijn slippers. Ja ik had dit niet van te voren bedacht, had geen plan! Nou ja vroeger klom ik met waterschoentjes de Kornati op.. Dan moet dit ook lukken!

Daar aangekomen staat er een park ranger voor een gesloten hek. Vanwege het noodweer van afgelopen tijd is het te gevaarlijk om het park te betreden. Het park is op laste van de brandweer en politie verboden terrein verklaard. Ben wel een gammele pier opgelopen voor het uitzicht op zee, maar ik durfde niet verder dan de helft. --Spontane activiteit 2 = failed--
Al snel kwam er een bus aanrijden, het ritje was gratis tot een overstap, omdat de bus mankementen had. Canadese levensgenieters zaten naast me kletste honderduit tot de halte Batu Ferringhi.
Batu Ferringhi schijnt een populaire badplaats te zijn. Blijkbaar ben ik volledig buiten het seizoen. Veel is zaken zijn gesloten en beach bars zien er vervallen en verlaten uit. Een enkele Engelse toerist gespot, dat was het! Geen vertier te behalen wel een banana shake! --spontane activiteit 3 = failed!--

De busdiensten zijn denk ik op de hoogte van de rust en maken hier nauwelijks een stop. Best wel lang heb ik zitten wachten pas na ruim een uur kwam ik weer in de buurt van een fiets-station aan. Via de andere kant van GT ben ik richting 'huis' gefietst. Op mijn fietsje neem ik deel aan het verkeer, doorkruis ik de drukke straten tot ik voor mijn gevoel op een verlaten straat fiets en 1richtingsverkeer.

--Er worden fietspaden met groene stroken en witte pijlen aangegeven, maar die ben ik soms kwijt. Teveel met het verkeer en de omgeving bezig... veiligheid voor alles!-

In de verte zie ik motoren met zwaailichten aankomen, daarachteraan hoge zwarte auto's. Ik had al iets gezien in de kranten over de komst van Charles en Camila naar GT, en door de teleurstelling van vanmorgen bij de Moskee. Mijn snelheid halveerde ik en liet de auto's langs me razen. Dit moet de escorte van Het echtpaar zijn, kan niet anders! En zoals dat in mijn hoofd en aderen gaat, maakte dit moment mij een blij ei. De enige persoon op deze straat ben IK, ZE moeten me gezien hebben! Lachend fietste ik verder.
's Avonds ben ik ze weer spontaan tegen het lijf gelopen ;). Ik had wilde nog een gerecht van mijn lijstje proberen: Banana Leaf Rice. Daarvoor kan je het beste in de wijk Little India zijn. Fietsje zo dicht mogelijk in de buurt geparkeerd en door de straten ging ik op zoek naar het ene restaurant die door tripadvisor aanbevolen wordt, zeker voor dit gerecht! Ik keek links een straat in en zag heel veel politie, militairen en net geklede mensen staan. "Heeeey  het zou toch niet dat......?"  Nieuwsgierig ging ik een kijkje nemen. Een net geklede man vroeg mij iets aan de kant te gaan, want de delegatie komt er zo aan en de auto's kunnen hard rijden. "Zo, als in 10 minuten?" dacht ik. Dat wil ik wel zien..!
De man stelde nog een vraag en we hadden een heel kort gesprekje. Hij is de coördinator van het gebeuren. Oh...deze net geklede man met zijn keurig British accent en dan ik tegenover hem met mijn toeristen tenue. Het gaf me een ongemakkelijk gevoel. 'Was ik maar iets klassieker gekleed, dan had ik vast een ander gesprek.' --zo gaat dat ook in mijn hoofd.-- 

20 minuten later kwamen de motoren de straat ingereden, gevolgd door de hoge auto's en dikke BMW's. De 3e stopte voor de ingang van het mooi verlichte gebouw waar ze hun diner geserveerd krijgen. De deuren werde opgehouden en de Royals stapten uit.
Ergens vond ik het ook wel spannend. Tja met al die gekken op de wereld, weet je het maar nooit.
Van de andere kant van de straat werd er iets geroepen, Charles liep er op af. Er werd nog wat gepraat en gegrapt voor de delegatie zich naar binnen verplaatste. Haha heb ik mooi maar weer meegepakt. Dan is het nu echt tijd om te gaan eten. Zowat liep ik tegen het lijf aan van een blonde grizzly beer. Hij begon direct tegen mij te praten en grapjes te maken. Een enorm enthousiaste Grizzly. Hij vertelde zijn plan voor vanavond en ik het mijne.. Geen, behalve banana leaf rice eten! Hij had daar een perfect adres voor en liep me erheen, onderweg heeft hij op een briefje getekend waar hij en zijn vrienden straks waarschijnlijk zou belanden. Hij zou het leuk vinden als ik ook kom! Nou wie weet... eerst ff eten.
Het restaurant was een TL bak, omringd door locals en Indiërs. Grappig dat je als toerist je nog meer toerist kan voelen. Dit keer voelde het niet ongemakkelijk. Mensen vonden het leuk dat ik er was en een typisch gerecht kwam eten. Voor mijn neus werd er een groot bananenblad neergelegd hierop werden drie curry's/ pasta's geschept en een flinke schep rijst. Daarbij kreeg ik 3 potten saus. De ober legde mij uit waar geen pepers in zaten.
Eet smakelijk!
1 curry prutje kreeg ik niet weg, 1 vond ik wel gaan maar dan wel in combinatie met de ander of een slok mango lassie en 1 vond ik wel lekker. Alles is heel erg kruidig en spicey maar bezorgd me geen dichte keel en pijnlijke holtes. Van deze spices krijg ik het alleen maar erg warm. Het was een smaakvol gerecht. Afgevinkt!

Rond een uurtje of tien ben ik met de tekening van de Grizzly op zoek gegaan naar het café. Kroegen die ik voorbij liep waren rustig en was geen grizzly te bekennen. Op het moment dat ik dan maar naar huis zou gaan kwam er vanuit de straathoek luid geschreeuw: "Hey, where are you going? Look this is my family, come join us, please take a seat." Een grote man met ontbloot bovenlijf heeft houdt zijn armen gespreidt en wuift naar me.. "Please, you're not going to sleep, are you? " De man zit aan een klein camping tafeltje omringd door meer mensen met duidelijk verschillenden nationaliteiten. Door mijn hoofd gaat even de gedachte dat het misschien lullig is voor Grizzly. Maar helahola.. daar heb ik net 2 rondjes om het blok naar gezocht en niet gevonden. En hij is heus niet makkelijk te missen. Dit ziet er lekker lokaal, sociaal en (gevaarlijk) gezellig uit. Leuk! Ik pak een plastic krukje en wurm me tussen de Italiaanse Gabri en Peter uit GT. De Grote man zit naast de verfijnde Gabri, hij heet Joe en komt uit Texas. Het enige wat ik leuk van hem vind is dat hij me heeft uitgenodigd aan deze tafel verder vind ik het een grote schreeuwerd die het nogal getroffen heeft met zichzelf! Zo doet ie zich in ieder geval voor. Gabri was wel voor hem gevallen. Zonde! Heeft ie dat ook nog.. een mooie meid!

--straatbeeld: in een bocht van de straat zit een drankwinkeltje die meer dan 100 soorten bier verkoopt in blik en frisdranken. Naast het pandje staan stapels plastickrukjes opgestapeld en wat campingtafels ingeklapt. 's Avonds gaat het leven, mensen (toeristen en locals) kopen hun binnen hun drankje, pakken een krukje en schuiven aan of worden geroepen door een grote Texaan ;-)! Dit is een plekje waar je toevallig tegenaan loopt, anders weet je het bestaan er niet van.--

Lekker aan het bier en aan de praat met Peter en meiden uit London zie ik in mijn ooghoek Grizzy aankomen. Enthousiast zwaait hij en roept blij dat ik het gevonden heb. Hij en zijn maat vinden ook nog een krukje en mengen zich net zo makkelijk. De Texaan liet ook weten dat hij er was en wie hij was. Dankzij hem weet ik wel dat Grizzly Keith is uit Canada. De Texaan was toe aan iets spannenders en bewoog iedereen om naar de club te gaan. Zijn houding en het tijdstip maakte voor mij de keus makkelijk. "Thanks, I'm not going"! Met Keith, zijn maat uit Engeland, een Hongaar en de Franse Fabian bleef ik achter. Een uur later liep de Texaan met nog maar een paar volgers langs, de Club was nog dicht en de kroegen nog rustig.. wij moeten ook mee! Schreeuwde hij ons toe. Mijn groepje had het nog niet uitgesproken, maar we dachten hetzelfde. Loop jij maar lekker door!
Zelf zijn we later nog verderop gegaan naar een tentje met live muziek. De zangeres deed me aan de Aziatische versie van Sanne denken. Lekker rocken en lol maken!

Met ietwat lome beentjes ben ik voldaan naar huis gelopen. Morgen uitchecken en door naar een volgende bestemming --> Melaka.

Melaka_woensdag 8 november ben ik 's avonds van Penang weer naar KL gevlogen en direct met de bus naar Melaka gegaan. Vliegtuig had ook deze keer vertraging, gelukkig geen invloed op de aansluiting met de bus. Ook dat mijn backpack op de verkeerde bagageband terecht was gekomen had geen invloed.
Ik had die middag in GT het heldere idee dat ik 's nachts op mijn slaapverblijf in Melaka zou aankomen.. Kak, hebben ze wel 24/7 receptie om in te checken? Op de site werd hierover niets aangegeven. Toch maar even bellen. "Sorry miss, it's not possible!" Prettig tijd verdrijf, last minute een accomodatie vinden die dat wel heeft. Gelukkig wel gevonden. Zonde van tijd en geld! #leermomentje_controleer je aankomsttijden en in check tijden van je slaapverblijf!

3:00 uur kwam ik aan bij River Jazz guest house, ik voelde me misselijk. Komt waarschijnlijk door het reizen en de hobbelige busrit. Mijn geluk was wel dat ik een 4-persoonskamer voor mezelf had en snel in sliep viel. De volgende ochtend ben ik naar mijn eigenlijke verblijf gelopen aan de andere kant van de rivier. Het wandelingetje gaf me een eerste indruk van de stad. Totaal anders dan KL en GT. De straten lijken schoner, de winkeltjes wat meer opgeruimd. Langs de H&M en Hard Rock Cafe Melaka kwam ik op een rotonde uit waar de rode gebouwen me bekend voor kwamen uit de boekjes. Je kan ze amper zien vanwege de toeristen en honderden versierde riksja's. Ik liep door want ik had het bloedheet en voelde me verre weg van bien. Zal wel met de gebroken nacht, de temperatuur en dat ik iets moet eten te maken hebben.
Bij het volgende verblijf "Lavender Guesthouse" werd ik zeer vriendelijk ontvangen.
'Ach jij hebt mijn gister gebeld, helaas hebben wij geen 24/7 check in.'
"Geeft niet, ik heb een nachtje in River Jazz geslapen." Vertel ik.
Hij kijkt verbaasd, 'Je was al in de stad? Ach dan had ik best open willen doen. Ik dacht dat je in KL bleef'.
Zijn logica begreep ik niet, maar dat als zijn tante klootjes had gehad, dan was het zijn oom geweest, begreep ik wel!
Ik voelde me te beroerd om er verder wat van te vinden, ik verlangde naar rust en wat eten. Mijn kamer had een 2- en 1-persoonsbed en ramen. Deze upgrade van een 1 persoon privé kamer had ik gekregen van hem. Dat kwam me helemaal net slecht uit, aangezien ik komende tijd het meest in bed heb doorgebracht...

Mijn spullen gooide ik de kamer in en ging op pad voor eten en een laundry service. Bij de subway heb ik koffie en een broodje gekocht die ik terwijl het draaien van de was (self servie) heb opgepeuzeld. Het smaakte me wel, ik was er aan toe en ik hoopte dat ik zou opknappen. Schone kleertjes 'thuis' gebracht. Mijn bed lonkte, maar omdat ik hier maar 2 dagen ben wil ik wel wat zien, dus ging wederom erop uit. Het ging niet van harte, mijn benen voelde zwaar en mijn focus was niet scherp. Ik slenterde.. (Heb je dat wel eens gezien?).. Musea, gebouwen en het straatbeeld konden me niet boeien. Maar ik liep er wel... Achteraf vraag ik me af, waarom ik mezelf dit aan heb gedaan. Ga liggen en rust wat. Dit heeft geen zin en geen waarde.. Anyhoe... #traveltip_als je je niet goed voelt, kan je er maar beter aan overgeven #slechtewoordkeus ;-)

Een trap naar boven brengt me naar St. Paul's Church waar je duidelijk een stukje Nederlandse geschiedenis kan terug zien. Ik was nog geeneens halverwege en 'het' gevoel, wat ik nog ken vanuit Bali Belly tijd kruipt iets te snel omhoog."Shi..hmm. ik loop..hmm hier nie..hmm alleen, teveel toeris...hmm, waar is een boo..oooooohmmmmmmm" en het ging mis! Alles eruit! Ik voelde me beroerd, heel beroerd maar ik moest omhoog en een weg terug vinden naar huis.
Boven aangekomen wordt ik aangesproken door een verkoper. "Bonjour madame, ca va?" "Ca va, non bien" zei ik beknepen. Hij merkte direct dat ik geen Franse was en deed nog een gis of ik Italiaans ben. "No, Dutch - Holland" zeg ik. Had ie niet verwacht hij vond mij meer een Française of Italiaanse. "Misschien komt het omdat ik ziek ben" grapte ik. Hij nam het gelijk serieus en informeerde wat ik had en hoe ik me voelde. Oijoijoijoijoi.. ik kan niet praten, geen energie...
Volgens hem moet ik naar een Chinese kruidenwinkel gaan en zaadjes kopen. Net toen hij op zoek ging naar een stukje papier en pen kwam er een groep schoolkinderen voorbij. Hij riep zijn doelgroep toe en probeerde zijn klungels te verkopen. Ondertussen kroop ik verder ineen en wilde nu echt nog maar 1 ding... naar bed! Ik heb niet lang hoeven wachten tot hij het recept gaf en vroeg waar ik heen moest en naar mijn naam. Man, man waarop wil je dat allemaal weten, laat me lopen. Ik wilde niet onbeleefd zijn, dus gaf kort antwoord, bedankte hem vriendelijk en slenterde naar huis.
Zo stom hoe je verandert als je ziek bent. krom lopen, slechter horen, minder interesse, geen focus maar wel alle luchtjes ruiken... Nou dan loop je in Melaka lekker! NOT. Op elke hoek wordt er gekookt, kruidig gekookt. Als je je zo voelt zoals ik toen.. dan is het alles behalve Lekker!
Veel gemeente perkjes en straatgootjes heb ik van dichtbij bekeken, de wandeling naar huis duurde lang. Wat een opluchting om thuis te zijn in een ruime kamer voor mezelf. Beetje appen met o.a. Kippenhok, Marieke, Monica en Sandra. Sandra ligt weer in het ziekenhuis. De zwangerschap loopt niet op rolletjes. Dat is niet mis en best wel zorgelijk. Dus wat lig ik dan te miepen... Snel viel ik in slaap. Om 20:00 uur werd er op mijn deur geklopt. Het was de guesthouse eigenaar. Hij bracht me twee buisjes met roze korrels. De verkoper van vanmiddag heeft het recept voor me afgegeven. UNIEK! Hoewel het niet leuk is, is het wel weer een belevenis.
Zonder zorgen nam ik de korrels. Baat het niet, schaadt het niet. Mijn lichaam scheidt afval nogal makkelijk af dezer dagen!
Inderdaad, mijn lichaam accepteert de komst van de korrels niet en gooide ze met harde hand naar buiten! Vervolgens slapen, slapen, slapen.. De volgende dag, einde ochtend, werd ik wakker en heb ik me naar een loket gehaast waar ik een bus ticket heb gekocht naar KL. Het ging weer zo niet efficiënt! Ten eerste lijken de medewerkers niet doortastend, wel traag. Ten tweede werd ik van het ene loket naar het andere gestuurd en weer terug. Ten derde heb ik drie tijden gehoord, is er 1 bevestigd op locatie en tijd, die vervolgens ook niet klopte. Maar daar kwam ik de volgende ochtend achter...

Even een buskaartje kopen heeft me bijna 2 uur gekost, de wandeling erheen slechts 5 minuten! Dus reken maar na..
Mijn energiepijl was weer gezakt tot in mijn kleine teen en ging nog even liggen. 's Middags om half 5 werd ik wakker. Het leek erop dat ik me beter voelde. Ik durfde het aan om naar buiten te gaan en heb ik alsnog de highlights van de stad in ongeveer 2 uur tijd aangedaan. Alleen maar langs of doorheen gelopen, nergens naar binnen gegaan. Prima te doen en voor de foto's is het ook leuk.
Terug in het guesthouse vertel ik dat ik morgenochtend om 4:30 uur op het busstation bij medical centre moet zijn. De eigenaar drukt me op het hart dat ik wel via de main road moet gaan, daar zijn mensen en is de straat verlicht. Een meisje alleen moet niet op dat tijdstip alleen over straat lopen. Zeker niet achterlangs lopen, ook al is het sneller, daar is de rosse buurt en zeker niet veilig!
En ik had al zo'n lekker gevoel bij de stad..

--Waarom ik zo vroeg de bus moest hebben zit m in dat er niet veel opties waren. Om 11:00 uur vertrekt mijn vlucht van KL naar Manila. Bussen die ik kon kiezen was of om 4:45 of 8:00 uur.. (2 a 3 uur rijden van vliegveld).--

De volgende ochtend laat ik mij door Grab op het genoemde busstation afzetten. De chauffeur vraagt me 3x of ik het zeker weet. Ik zeg 3x ja en laat hem de ticket zien.
--Grab = taxi service te vergelijken met UBER--
Er was mij verteld dat deze bus hierna nog een stop heeft op Sentral station en daar om 5:15 uur zou vertrekken naar KLIA (vliegveld). Je voelt 'm al... 4:55 uur zat ik weer in een Grab taxi onderweg naar Sentral. De bus waarvoor ik zeker 15 min. eerder moest komen, was niet gekomen. Het is 5:09 uur en ik vind de juiste halte op sentral. Er staat nog een man en een vrouw, maar geen bus. Ook hier kwam de bus niet. Een uurtje later zaten we met zijn drieën in een Taxi naar het vliegveld. De vrouw, Jacqueline, is Maleis en heeft de busmaatschappij gebeld. Het antwoord van hun was dat ze de buschauffeur niet te pakken konden krijgen, sorry, maar op vertoon van je ticket mag je de volgende bus nemen. Dat was voor ons alle 3 geen optie.
We hebben een gezellige rit gehad en ook dit bezorgd er een bijzondere belevenis bij!

In de taxi kwam ik tot rust en voelde ik dat ik me slap en moe voelde, maar niet meer beroerd en dacht aan afgelopen dagen. Het gevoel dat de stad me gaf was dat 2 dagen 'er zijn' te lang zou zijn geweest en dat UNESCO het vast niet zo bedoeld heeft toen zij deze plaats op de Werelderfgoed lijst hebben gezet in 2008!
Verder en dieper kan mijn beoordeling na twee dagen ziek op bed en verkeerd geïnformeerd te zijn niet gaan.

Opgelucht en enigszins beter kwam ik veilig op het vliegveld aan. Ik was ruim op tijd voor mijn vlucht naar MANILA <3!! #Jippie #zinin ;-)

XX tot de volgende!